Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Η γκάφα που έκανε ο Αργύρης να πάει σπίτι του τέτοια παράξενη νύχτα τον υποψίασε. Ήταν σίγουρος πως κάποιο από τα δύο κορίτσια, που τους είχε δει μαζί στον Κορυδαλλό, είχε συνοδό. Αν ήταν η μεγάλη, έβγαλε λαγό! Σίγουρα κάποια σχέση θα υπήρχε με το συμβάν, μιας και ο ένας νεκρός ήταν ο γκόμενος της!
Δεν είχαν στοιχεία στην Ασφάλεια πως υπήρχε κάτι περισσότερο από ερωτικό δεσμό και ούτε είχε δώσει δικαίωμα να την υποψιάζονται. Οι μόνες της επαφές ήταν με τον Σταύρο και λίγους συμφοιτητές σχετικά σπασίκλες από αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για
τίποτα εκτός από τις σπουδές τους.Πέρα από τους νεκρούς δεν είχαν τίποτα στα χέρια τους οι αρχές σχετικά με την οργάνωση. Ο Σταύρος ήταν πολύ έξυπνος και πάντα κατόρθωνε να ξεφεύγει από την παρακολούθηση, έτσι δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το μέρος που συναντιόταν με τα υπόλοιπα μέλη. Οι έρευνες στα σπίτια των νεκρών δεν απέδωσαν το παραμικρό και έψαχναν στα τυφλά κάτι που θα τους οδηγούσε στην εξάρθρωση της οργάνωσης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η ευκαιρία που παρουσιαζόταν στον Πετρή ήταν μοναδική. Ήδη είχε ανέβει αρκετά στα μάτια των ανωτέρων του με τις πληροφορίες για την τρομοκρατική επίθεση και αν τους έδινε και τη λύση στο πρόβλημα οι αποδοχές του θα εκτοξεύονταν. Μόνο που δεν ήταν σίγουρος πως ο Αργύρης θα τον έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με την Αγγελική. Είχε κάθε λόγο να είναι επιφυλακτικός μαζί του, έστω κι αν δεν γνώριζε το ρόλο του στις μυστικές υπηρεσίες. Από παιδί δεν τον εμπιστευόταν, ιδίως μετά την προσπάθεια να τον βιάσει! Την σκέψη να βάλει κάποιον να παρακολουθεί τον αδελφό του την απέρριψε γιατί δεν ήθελε να μοιραστεί την επιτυχία του με κανένα. Μόνος έπρεπε να δράσει και ο τρόπος ήταν ένας. Η μεταμφίεση!
Το επόμενο πρωί ξέθαψε ότι πιο παλιό και βρώμικο ρούχο είχε καταχωνιασμένο, έβαλε την περούκα, το ψεύτικο μούσι, μαύρα γυαλιά και αφού έριξε μια ματιά στον καθρέφτη, πείστηκε πως κανείς δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Έμοιαζε με άστεγο ζητιάνο. Το μόνο που έλειπε ένα λευκό μπαστούνι να το παίζει τυφλός για να μην κινήσει την παραμικρή υποψία. Εύκολο! Το είχε κι αυτό από μια παλιά παρακολούθηση.
Έτοιμος πια άνοιξε προσεκτικά την πόρτα της μονοκατοικίας που νοίκιασε πρόσφατα και αφού κανείς δεν κυκλοφορούσε στον δρόμο ξεκίνησε. Δεν πήρε τη μηχανή, “τυφλός” άνθρωπος αλλά περπάτησε αργά αργά και ψηλαφιστά προς το σπίτι των κοριτσιών, που απείχε μόλις λίγα στενά από εκεί.
Κάθισε στο μοναδικό παγκάκι στο μικρό παρκάκι απέναντι από το σπίτι, σημείο από όπου μπορούσε άνετα να παρακολουθεί κάθε κίνηση σε αυτό. Μπροστά του ακούμπησε ένα πιατάκι, τάχα ζητώντας ελεημοσύνη και περίμενε. Μετά από δυο ώρες τίποτα αξιοσημείωτο δεν συνέβη. Μόνο η μάνα των κοριτσιών κατέβηκε να πετάξει τα σκουπίδια και η μικρή που πήγαινε στο σχολείο. Η ώρα κόντευε μια και βαρέθηκε. Αυτό το πρωινό δεν φαινόταν να υπάρχει εξέλιξη.
Ίσως το απόγευμα κάτι έβγαινε.
Την στιγμή που άδειαζε το πιατάκι με τα κέρματα στην τσέπη είδε τον Αργύρη με τη μικρή να έρχονται προς το σπίτι. Από τη συμπεριφορά τους κατάλαβε πως πρέπει να είναι πολύ ερωτευμένοι και τον κυρίευσε απογοήτευση. Μάλλον αλήθεια του είχε πει ο αδελφός του και έχασε τσάμπα τη μέρα του! Όταν όμως τον είδε να στέκεται ακόμη παραδίπλα ενώ η μικρή είχε ανέβει ήδη αρκετή ώρα επάνω, αποφάσισε να μείνει κι αυτός για λίγο. Το ένστικτο του του έλεγε πως δεν ήταν μόνο ο έρωτας ο λόγος που τον έφερνε εδώ.
Είχε δίκιο τελικά. Σε λίγα λεπτά κατέβηκε η Αγγελική. Η ατημέλητη εμφάνιση της φανέρωνε την τρικυμία στην ψυχή της. Πλησίασε τον Αργύρη και τον αγκάλιασε. Όχι όμως με πάθος ερωτικό, όπως διαπίστωσε ο Πετρής. Κάτι του είπε στο αυτί και εκείνος κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας. ΄Ύστερα έβγαλε κάτι από την τσέπη και του το έδωσε. Η απόσταση δεν επέτρεψε στον Πετρή να δει τι ακριβώς. Όμως είχε σκοπό να το αποκαλύψει. Κρύφτηκε πίσω από τον κορμό ενός πεύκου και έβγαλε περούκα και μούσι. Έβαλε τα γυαλιά στην τσέπη και παράτησε το μπαστούνι. Μόνο τα ρούχα έδειχναν παράταιρα πάνω του, αλλά και γι αυτό είχε εξήγηση. Προσεκτικά για να μην τον αντιληφθούν περπάτησε μέσα στο παρκάκι ώσπου βρέθηκε στην διασταύρωση που οδηγούσε στο σπίτι. Από εκεί δεν μπορούσαν να τον δουν, και ήταν ο μόνος δρόμος για να βγει ο Αργύρης σε κεντρικό σημείο. Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Καθώς είδε να έρχεται προς το μέρος του, οπισθοχώρησε λίγα μέτρα στο στενό και δήθεν τυχαία έπεσε πάνω του.
“Έλα Παναγία μου!”, αναφώνησε με προσποιητή έκπληξη, ξαφνιάζοντας τον “Καλά λένε πως είναι μικρός ο κόσμος! Πως βρέθηκες εδώ μικρέ;”.
Ο Αργύρης τα έχασε με την απρόσμενη συνάντηση. Το μυαλό του έπαιρνε χιλιάδες στροφές να βρει μια πειστική απάντηση. Καμιά φορά η αλήθεια έστω και μισή είναι καλλίτερη από ένα ψέμα, και αυτό έκανε.
”Η κοπέλα που σου είπα, λίγο πιο κάτω μένει”,απάντησε με ψυχραιμία. “Εσύ τι κάνεις εδώ. Δεν μένεις κοντά έτσι δεν είναι;”.
”Όχι, προσωρινά μένω σε ξενοδοχείο στο κέντρο. Ψάχνω για σπίτι λίγο μεγαλύτερο από την γκαρσονιέρα που ήταν σαν κλουβί. Ένα φίλο βοηθούσα στη μετακόμιση γι αυτό είμαι έτσι σαν λέτσος!”
Δεν πίστευε και τόσο στις συμπτώσεις ο Αργύρης, αλλά μάλλον αυτή ήταν, σκέφτηκε. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει;
“Κερνάω μπύρα, δεν θα μου χαλάσεις το χατήρι!”, πρότεινε ο Πετρής και χωρίς να περιμένει απάντηση τον έπιασε από το μπράτσο και τράβηξαν για το καφενείο. Η μια μπύρα έφερνε την άλλη και η συζήτηση τους περιστρεφόταν γύρω από την καθημερινότητα.
“Πάω για κατούρημα!”,είπε ξαφνικά ο Αργύρης, βγάζοντας το μπουφάν και ακουμπώντας το στην άδεια καρέκλα δίπλα του. “Θα σκάσει η φούσκα μου με τόση μπύρα!”.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου