Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Για τον Αποστόλη, που γνώριζε καλά τον ανιψιό του, φαινόταν πολύ περίεργο να πάρει τις ερημιές και τα βουνά, αυτό το παιδί της πόλης, για μερικές φωτογραφίες! Δεν πίστευε πως ο καλομαθημένος Αριστείδης, που ξημεροβραδιαζόταν σε καφετέριες και μπαρ, θα ανέβαινε σε αυτό το άχαρο λατομείο, που ακόμα και οι ντόπιοι απέφευγαν, γιατί δεν είχε τίποτα να σε τραβήξει κοντά του. Και όλα αυτά γιατί; Για μια δυο φωτογραφίες, σαν αυτές που πουλούν στο λιμάνι της Χώρας σε καρτ ποστάλ!
Όσο για τον Βασίλη, ήταν σχεδόν βέβαιος πως ο Αριστείδης δεν ήταν μόνος το μοιραίο πρωινό. Είχε δει το πλησίασμα της κόρης του μαζί του, και το αυτί του είχε πάρει πως κανόνιζαν μια βόλτα τριγύρω. Εντάξει δεν ήξερε για πότε κανόνιζαν, όμως το ότι έλειπαν και οι δυο ταυτόχρονα αποτελούσε γι αυτόν ισχυρή ένδειξη, πως ήταν μαζί! Για το τι ακριβώς συνέβη δεν είχε ιδέα, και ασφαλώς
ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό του η τρομερή αλήθεια!Ο τρίτος, αυτός που τα είχε δει όλα ήταν ο Γρηγόρης. Βρισκόταν εκείνο το πρωί στο ξωκλήσι να ανάψει το καντήλι με το αναστάσιμο φως, μιας και ανήκε στη νονά του, που τον παρακάλεσε να πάει γιατί δεν την βαστούσαν τα πόδια της. Είδε το ζευγαράκι και φαντάστηκε, όχι άδικα, πως είχαν έρθει να κάνουν έρωτα. Μια καλή ευκαιρία να πάρει μάτι! Κρυμμένος στο ιερό, παρακολούθησε όλη την ιστορία Από μια απρόσεκτη στιγμή, ήταν και το τρίξιμο της πόρτας, την ώρα που πήγαινε να σβήσει το καντήλι, να μην φαίνεται απέξω. Όταν έφυγε και η Μαριγώ, αποφάσισε να την ακολουθήσει από απόσταση. Στο βρώμικο μυαλό του έβαλε σκοπό να την εκβιάσει πως θα τα πει όλα στους γονείς της, για να την κάνει δική του. Μα σαν είδε πως έπαιρνε το δρόμο για το λατομείο κατάλαβε πως κάτι περίεργο την οδηγούσε εκεί.
Ανέβηκε πρώτος επάνω, μιας και σαν παλιός εργάτης σ΄αυτό, ήξερε τρόπους να κόψει δρόμο, μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια. Έτσι βρέθηκε πίσω από τον Αριστείδη και την Καλλιόπη, σε σημείο που δεν μπορούσαν να τον δουν, καθώς τον κάλυπτε μια παλιά μπουλντόζα που ήταν εκεί παρατημένη από χρόνια. Από εκείνο το σημείο παρακολούθησε τα πάντα. Κι αν δεν μίλησε και κράτησε το μυστικό, αυτό οφείλονταν σε δύο λόγους. Ο ένας γιατί μπορεί να έμπλεκε και ο ίδιος μιας και θα ήταν δύσκολο να εξηγήσει τι δουλειά είχε εκεί πάνω, και ο δεύτερος, γιατί δεν είχε βγάλει από τη σκέψη του την ιδέα του εκβιασμού, που τώρα μπορούσε να γίνει πολύ πιο εύκολα! Περίμενε λίγο να ξεχαστεί η υπόθεση, και τότε θα έβαζε μπροστά το αρρωστημένο του σχέδιο!
Οι μέρες περνούσαν και οι μνήμες σιγά σιγά ξεθώριαζαν. Όλοι πια γύρισαν στην καθημερινότητα τους. Στον δύσκολο αγώνα της επιβίωσης. Η Καλλιόπη επέστρεψε στο σχολείο, εντελώς αλλαγμένη. Σεμνά ντυμένη, λιγομίλητη, αγέλαστη! Σε κανέναν δεν πέρασε απαρατήρητη αυτή η θεαματική αλλαγή.
Όλα τα παιδιά αυτήν είχαν σχεδόν μοναδικό αντικείμενο συζήτησης.
“Ποτέ δεν πίστευα πως θα μπορούσε να αγαπήσει τόσο δυνατά! Απολογήθηκε η Μαρίνα. “Πάντα την απόπαιρνα για τη συμπεριφορά της, τον επιπόλαιο χαρακτήρα της. Τελικά όμως αποδείχθηκε πως είχε αισθήματα, που τα έκρυβε πολύ καλά κάτω από τον χαβαλέ”!
”Η αλήθεια είναι πως κανείς μας δεν περίμενε κάτι τέτοιο!”, συμφώνησε η Δήμητρα.” Και όπως φαίνεται όλοι την είχαμε παρεξηγήσει”! Όπως επίσης και τη Μαριγώ! Το καλό παιδί! Την μυξοπαρθένα"! Καλά είδατε πως μας φέρνεται τελευταία”;
“Της στοίχησε κι αυτηνής ο θάνατος του Αριστείδη.”, προσπάθησε να τη δικαιολογήσει η Μαρίνα. ”Κανείς μας δεν είναι πια τόσο σίγουρος!”, απάντησε αινιγματικά η Δήμητρα. “Εγώ πάντως πόνο δεν είδα στα μάτια της! Φόβο ίσως”!
”Φόβο για ποιό πράγμα”;
“Μακάρι νάξερα! Πάντως φόβο. Φόβο ανεξήγητο, σχεδόν μεταφυσικό”!
“Η Μαριγώ; Που πρώτη έμπαινε και τελευταία έβγαινε από την εκκλησία; Όχι Δήμητρα, κάποιο λάθος κάνεις”!
“Μακάρι! Όμως πόσο καιρό έχεις να τη δεις στην Αγιά Μαρίνα; Πριν το Πάσχα νομίζω”!
Η Μαρίνα αναγκάστηκε να παραδεχτεί, πως είχε δίκιο η Δήμητρα. Την τελευταία φορά που συναντήθηκαν στην εκκλησία, ήταν το βράδυ που στόλιζαν τον επιτάφιο.
“Αν και εύχομαι ολόψυχα να λαθεύεις, φοβάμαι πως έχεις δίκιο! Πραγματικά κάτι περίεργο συμβαίνει με τη συμπεριφορά της Μαριγώς εδώ και μέρες”!
Το κουδούνι που σήμανε το τέλος του διαλείμματος, διέκοψε την ενδιαφέρουσα συνομιλία. Η Καλλιόπη μπήκε πρώτη στην αίθουσα, όπως πάντα τις τελευταίες μέρες. Μόνη καθόταν στα διαλείμματα, βυθισμένη στις σκέψεις, τις τύψεις και τις ενοχές της. Παρακαλούσε να μπορούσε να γυρίσει το χρόνο, λίγο καιρό πριν. Να έβρισκε την ευκαιρία να πλησιάσει τον Αριστείδη, όχι με εκείνο τον προκλητικό τρόπο που τον έδιωξε μακριά της, αλλά με τον σημερινό κατασταλαγμένο, που άργησε να υιοθετήσει! Να τον πάρει από τα χέρια της Μαριγώς, που τον οδήγησαν στον φρικτό θάνατο. Να του πει πόσο τον αγαπούσε! Πόσο τον αγαπάει ακόμα! Από εκείνο το καταραμένο πρωινό, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της τη στιγμή της δολοφονίας! Γιατί δεν είχε καμιά αμφιβολία πως τίποτα δεν έγινε τυχαία. Ζήλια ή κάποιο άλλο σκοτεινό συναίσθημα οδήγησαν τη Μαριγώ να τον σκοτώσει. Αυτό που δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν από που πήγαζε εκείνη η υπερφυσική δύναμη που έσπρωξε τον Αριστείδη στο γκρεμό. Που βρήκε το δεκαεξάχρονο κορίτσι, που δεν το λες και θηρίο, την ορμή να σπρώξει με τέτοιο τρόπο ένα γυμνασμένο παιδί, δυο μέτρα μακριά και να το γκρεμοτσακίσει! Κι ύστερα αυτή η απότομη όσο και απίστευτη αλλαγή του χαρακτήρα της, ήταν δύσκολο αν όχι απίθανο να εξηγηθεί!
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου