ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ
Νύχτα στερνή, κρύα, αδειανή, οι αναμνήσεις, βροχή, πόσο ν’ αντέξει η ψυχή!
Πόνος παντού, καίει το νου. Πες μου, στ’αλήθεια, μπορείς; Πώς θα χωρίσουμε εμείς;
Τρέμει η καρδιά, φεύγει η βραδιά, φόβους, γεννάει η σιωπή, μιά λέξη, κάποιος να πει!
Τέλος σκληρό, οδυνηρό, θανάτου λαβωματιά, αίμα σταλάζει η ματιά.
(Ρ)
Στο τέρμα της διαδρομής, της σιωπηλής ενοχής. κομμάτια, σπασμένου γυαλιού, κινάμε γι’ αλλού.
Με μια ανάσα κοφτή, δύσκολα βγαίνει κι αυτή, δυό ρότες ξεχωριστές, γινόμαστε «χτες.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου