Η ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ (Μυθιστόρημα)

                              

         Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα                                                       

                                                                    ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το Αυγουστιάτικο μελτέμι έκανε τη ζέστη υποφερτή. Τις λίγες μέρες που βρίσκεται στην Αίγινα ο  Αντώνης είναι η τρίτη φορά που επισκέπτεται το νεκροταφείο στο Βαθύ. Μια βόλτα που από μικρό  παιδί τον ηρεμούσε και τον ευχαριστούσε ταυτόχρονα. Αυτή την αγάπη στα ησυχαστήρια των  νεκρών του την είχε μεταδώσει ο πατέρας του. Γνωστός γλύπτης και ζωγράφος απολάμβανε τον  περίπατο στο Α΄ Νεκροταφείο για να θαυμάσει τους περίτεχνους τάφους και τα αγάλματα. Σχεδόν  πάντα

έπαιρνε μαζί και τον μικρό Αντώνη και του ανέλυε τις τεχνικές κατασκευής, αλλά και την  ιστορία των δημιουργών και των διάσημων νεκρών που ήταν θαμμένοι εκεί.

Τον Αντώνη τότε δεν τον συγκινούσαν και τόσο αυτές οι αναδρομές στο παρελθόν. Εκείνον τον  μάγευε η απέραντη σιωπή του χώρου, που έσπαζαν μόνο τα τιτιβίσματα τον πουλιών. Διάβαζε τα  ονόματα στους τάφους και έπλαθε στο μυαλό του ιστορίες με ήρωες τους μακαρίτες. Πολλές φορές τους μιλούσε κιόλας και ήταν σίγουρος πως του απαντούσαν, πράγμα που διασκέδαζε τον πατέρα  αν και ανησυχούσε λίγο μην του γίνει εμμονή.

Με τα χρόνια αυτή η συνήθεια κόπηκε, όχι όμως και ο έρωτας για τα κοιμητήρια. Σε κάθε μέρος που πήγαινε μια από τις πρώτες του επισκέψεις ήταν εκεί. Όπως και τώρα. 

Το συγκεκριμένο νεκροταφείο ήταν μικρό και δεν προσφερόταν για μεγάλες περιπλανήσεις, όμως  ήταν πιο ανθρώπινο, με λιτούς τάφους και με άγρια ομορφιά που του την έδινε η άναρχη βλάστηση  και τα αγριολούλουδα παντού. 

Αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος. Στην άκρη προς το λόφο δυο εργάτες έκαναν εκταφή. Συνήθως  κρατούσαν τους νεκρούς μέχρι να χρειαστεί να αδειάσει κάποιος τάφος για να δεχτεί καινούργιο  ένοικο. Και φαίνεται πως αυτό συνέβαινε και το επιβεβαίωνε η καμπάνα της Αγίας Τριάδας που  κτυπούσε πένθιμα.

Πλησίασε κοντά τους. Η διαδικασία εκταφής δεν τον ενοχλούσε καθόλου. Είχε παρευρεθεί σε αρκετές και εξ άλλου είχε δει εκατοντάδες πτώματα στην δεκαετή του καριέρα ως ιατροδικαστής. 

Ο γεροδεμένος εργάτης που φτυάριζε το χώμα τον κοίταξε παραξενεμένος. Δεν είχε πληροφόρηση  πως υπήρχαν συγγενείς της νεκρής, γι αυτό απόρησε.

Ο Αντώνης τον καλημέρισε ευγενικά όπως και τον δεύτερο εργάτη, που ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών.

“Συγγενής;”, ρώτησε ο εργάτης χωρίς να σταματήσει το φτυάρισμα.

“Απλά περαστικός”, του απάντησε και τραβήχτηκε λίγο πίσω για να αποφύγει τη σκόνη που ο  αέρας έφερνε πάνω του.

Σε λίγα λεπτά ο εργάτης σταμάτησε το φτυάρι καθώς έφτασε στο φέρετρο. Με έκπληξη διαπίστωσε κι αυτός όπως και ο Αντώνης πως ήταν σχεδόν άθικτο! Μετά από τόσα χρόνια δεν είχε υποστεί την παραμικρή αλλοίωση! 

Ο Αντώνης διέκρινε ένα φόβο στα μάτια του και αυτό ήταν λογικό. Ακόμα και ο ίδιος δεν έκρυβε την απορία του για το φαινόμενο. 

Το μεγάλο σοκ όμως για όλους ήρθε όταν επιτέλους σήκωσε το καπάκι του φέρετρου. Η σορός της  μαυροντυμένης γυναίκας ήταν εντελώς ανέπαφη! Ακόμη και τα ρούχα της άθικτα, όπως και τα  λουλούδια που υπήρχαν μέσα. Σαν μόλις να είχε ταφεί. 

Ο εργάτης οπισθοχώρησε τρομοκρατημένος και βγήκε από τον τάφο. 

“Είναι ζωντανή!” φώναξε αλλόφρων προς τον Αντώνη. “Κοίτα πως κινούνται τα μάτια της!”.

Ο Αντώνης ήξερε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να συμβαίνει. Εντάξει η όλη κατάσταση ήταν  πραγματικά παράδοξη, όμως μέχρι εκεί.

Έσκυψε πάνω από το φέρετρο και η καρδιά του κόντεψε να πάψει να κτυπά από τον τρόμο. Ναι Αυτή η γυναίκα ζούσε! Εκτός από το βλέμμα της που στρεφόταν από τον ένα στον άλλο, το  μαρτυρούσε και το στήθος της που ανεβοκατέβαινε σε κάθε αναπνοή! 

“Πήγαινε να καλέσεις ασθενοφόρο!”, φώναξε του μικρού που έτρεμε από το φόβο του.

“Και τον παπά!” είπε ο εργάτης και ο μικρός έφυγε τρέχοντας.

Ο Αντώνης προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί της, όμως κάθε προσπάθεια ήταν μάταιη. Τον κοιτούσε με το παγωμένο της βλέμμα αλλά τα χείλη της παρέμεναν ερμητικά κλειστά Έπιασε το χέρι της να μετρήσει τον σφυγμό. Εκτός του ότι τον βρήκε φυσιολογικό η υφή του δέρματος δεν φανέρωνε αφυδάτωση. Μέσα του πάλευαν ο ορθολογισμός που αρνιόταν να δεχτεί το γεγονός, με την πραγματικότητα που έβλεπε και ψηλαφούσε.

Ο νεαρός ιερέας έφτασε πριν το ασθενοφόρο. Δεν ήταν ο εφημέριος του ναού αλλά παραθεριστής που τυχαία τον βρήκε στο δρόμο ο μικρός και τον έφερε. Γύρω στα τριάντα με αραιό γενάκι και μακρύ μαλλί πιασμένο κότσο. 

Κάτι θύμιζε του Αντώνη η ευγενική του φυσιογνωμία αλλά δεν μπορούσε να προσδιορίσει από που.

Με τον ίδιο φόβο πλησίασε και ο ιερέας το φέρετρο. Μιας και δεν έβρισκε ανάλογη ευχή στο πηδάλιο της εκκλησίας, αποφάσισε να διαβάσει την ευχή προς ετοιμοθάνατο. Την μόνη που ίσως πλησίαζε την κατάσταση.

Και τότε έγινε το ακόμη πιο αναπάντεχο! Η γρια με μια απότομη κίνηση άπλωσε το χέρι και τον τράβηξε από το πετραχήλι, παρασύροντας τον στον τάφο.

Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα θα ανεβαίνει σε συνέχειες κάθε βδομάδα