Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Σαββατόβραδο απόψε και μιας και ο Δήμος είχε διανυκτέρευση, είπαν να το ρίξουν λίγο έξω. Μαζί τους και η Ελπίδα που πήρε τη συγκατάθεση του πατέρα της με τη ρητή διαβεβαίωση πως θα επέστρεφαν πριν τις δέκα το βράδυ.
Μετά τον καφέ στο Αιγάλεω κατέληξαν σε μια ταβέρνα στο Χαϊδάρι. Όμορφο περιβάλλον και οικογενειακή ατμόσφαιρα. Κόσμος αρκετός, αλλά υπήρχαν λίγα άδεια τραπέζια ακόμα. Το φαγητό που τους έφεραν ήταν εξαιρετικό, όπως και το χύμα κρασί.
“Βουνό με βουνό δε σμίγει!”, άκουσε πίσω του ο Αργύρης μια γνώριμη φωνή. Γύρισε ξαφνιασμένος και αντίκρισε με έκπληξη τον Δημήτρη, που τον συνόδευε η γυναίκα του με το μωρό στο καρότσι. Σηκώθηκε και τον χαιρέτησε με θέρμη, και μετά τις απαραίτητες συστάσεις τους πρότεινε να καθίσουν
μαζί τους. Ο Δημήτρης αφού πήρε τη σιωπηλή έγκριση της γυναίκας του δέχτηκε και πήρε τη θέση απέναντι από τον Δήμο με τη Μαρία τη γυναίκα του δίπλα.“Δεν είναι φοβερό!”, αναφώνησε η Μαρία όταν πρόσεξε το πρόσωπο του Δήμου, “Ο νεαρός θα μπορούσε να είναι ο σωσίας σου!”, είπε απευθυνόμενη στον Δημήτρη.
“Πραγματικά!”, διαπίστωσε κι αυτός. “Μήπως ο πατέρας σας ήταν ζωηρούλης στα νιάτα του;”, αστειεύτηκε.
”Υπεράνω υποψίας!”, απάντησε γελώντας ο Αργύρης, και εξάλλου δεν έχει φύγει ποτέ απ το νησί!”.
“Και ξέρετε πιο είναι το πιο παράξενο;”, συνέχισε ο Δημήτρης. “Τον πραγματικό μου πατέρα Δήμο τον έλεγαν, όπως μου αποκάλυψε η μάνα μου! Ένα κάθαρμα που τον παράτησε για να γλυτώσουμε. Ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε. Λέει πως ήταν πολύ πλούσιος αλλά δεν είχε σχέσεις με την οικογένεια του. Γιατί είχε οικογένεια. Γυναίκα και δυο κορίτσια. Όμως τους άφησε στη μοίρα τους και έφυγε από τα μέρη του για την Αθήνα”.
Μαύρες σκέψεις πέρασαν απ΄το μυαλό του Αργύρη. Πολλές ομοιότητες με τη δική του οικογένεια είχε αυτή η ιστορία! Βέβαια δεν ήξερε και πολλά για το παρελθόν του παππού, γιατί στο σπίτι απέφευγαν συστηματικά τις συζητήσεις που τον αφορούσαν, αλλά μέσες άκρες είχε καταλάβει για τι κουμάσι επρόκειτο.
“Και από που ήταν η καταγωγή του;”, ρώτησε ελπίζοντας να είναι μια σατανική σύμπτωση.
”Δεν θυμάμαι να μου το έχει αναφέρει. Νομίζω όχι! Πάντως θα τη ρωτήσω και θα σας ενημερώσω, αν σας ενδιαφέρει”.
“Απλή περιέργεια Δημήτρη. Γιατί και ο δικός μας παππούς είχε δυο κόρες και απ΄όσο ξέρουμε κι αυτός ξαφνικά εξαφανίστηκε!
”Έλα μωρέ Αργύρη! Δεν υπάρχει περίπτωση να έχετε σχέση με αυτό το κατακάθι! Εσείς είστε υπέροχα παιδιά, πράγμα που σημαίνει πως οι γονείς σας είναι διαμάντια! Κάνω λάθος;”.
“Ρε παιδιά! ”πετάχτηκε ο Δήμος που παρέμενε σιωπηλός όλη αυτή την ώρα, “Τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση; Ένας Δήμος υπάρχει στον κόσμο; Ή μήπως το μοναδικό απόβρασμα είναι ο πατέρας του Δημήτρη; Γεμάτη η κοινωνία από τέτοια υποκείμενα!”
Αν και κατανοούσε τον προβληματισμό του αδελφού του, δεν μπορούσε να καταλάβει την εμμονή του να συνδέσει τις δυο ιστορίες. Ο γέρος έφυγε, έζησε τη ζωή του όπως νόμιζε καλύτερα, έσβησε από τις ζωές τους και τέρμα. Γιατί έπρεπε σώνει και καλά να ξαναφέρουν το φάντασμα του στο προσκήνιο; Τι θα εξυπηρετούσε κάτι τέτοιο;
Ο Αργύρης όμως είχε σοβαρούς λόγους να θέλει να μάθει περισσότερα. Αν ο πατέρας του Δημήτρη ήταν πραγματικά ο δικός τους παππούς, τότε τα πράγματα έμπλεκαν πολύ! Τότε ήταν θείος τους. Σε αυτή την περίπτωση ο Πετρής,(γιατί ο Αργύρης ήταν σχεδόν σίγουρος πως αυτός ήταν ο φίλος του Δημήτρη), εκτός από τον αδελφό του είχε πάει και με τον θείο του! “Τι άλλο άραγε μας επιφυλάσσει η μοίρα;”, αναρωτήθηκε, “Γιατί να πληρώνουμε εμείς τις αμαρτίες άλλων;”.
Προτίμησε σε αυτή τη φάση να μη δώσει συνέχεια στην κουβέντα, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση τον Δήμο. Όμως ο Δημήτρης, για κακή του τύχη, συνέχισε να αναφέρεται στο ίδιο θέμα, από ΄διαφορετική πάντως σκοπιά.
“Υπάρχει ένας θρύλος γύρω από το όνομα του. Μιλάνε για λίρες! Πολλές λίρες, που μάζεψε στην κατοχή και δεν βρέθηκαν ποτέ! Με μια μικρή έρευνα που έκανα τελευταία, δεν μπόρεσα να μάθω κάτι. Το σπίτι που ζούσε τότε υπάρχει ακόμα και έχει κηρυχτεί διατηρητέο. Είναι σε άθλια κατάσταση βέβαια, αλλά σκέφτομαι να το επισκεφτώ μήπως βρω κάτι. Αμαρτία να πάνε χαμένα τόσα λεφτά, αν πραγματικά υπάρχουν!
”Μετά από τόσα χρόνια περιμένεις να βρεις τίποτα;”, ρώτησε ο Δήμος, “Θα τα έχουν κάνει φύλλο και φτερό άλλοι πριν από εσένα!”.
”Έχεις δίκιο Δήμο, μόνο που ξέρω κάτι που αυτοί οι άλλοι δεν γνωρίζουν! Στον κήπο υπάρχει ένα στερεμένο πηγάδι, που όλοι νομίζουν πως είναι ενεργό! Η μάνα μου έβαζε εκεί τρόφιμα που ήθελε να συντηρήσει. Πιστεύω πως εκεί κάτι θα έχει κρύψει. Ίσως όχι όλα, πάντως και ένα μικρό μέρος από αυτά θα είναι αρκετό! Μόνο που πρέπει να το κάνω το συντομότερο, γιατί σε λίγες βδομάδες γίνονται οι κρίσεις και μετά την προαγωγή μου, βλέπω να παίρνω πόδι, ένας Θεός ξέρει για που!”.
”Χριστέ μου!”, είπε η Μαρία αναλογιζόμενη την ταλαιπωρία μιας ακόμη μετανάστευσης. “Σαν τους τσιγγάνους είναι η ζωή των στρατιωτικών!”.
”Είναι το τίμημα να υπηρετείς μιαν ιδέα, αγάπη μου!”, απάντησε ο Δημήτρης. “Όταν κουβαλάς στις πλάτες σου την ιστορία, είσαι υποχρεωμένος να σηκώνεις τον σταυρό σου!”
.”Μεγάλα λόγια”, σκέφτηκε ο Αργύρης. “Όλοι οι καριερίστες το παίζουν θύματα μιας θυσίας που είναι αμφίβολο αν είναι διατεθειμένοι να κάνουν! Πατριώτες εκ του ασφαλούς!”
.Έσκυψε και φίλησε γλυκά την Ελπίδα που υπέμενε καρτερικά όλη αυτή την ώρα μια συζήτηση που προφανώς δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον γι΄αυτήν.
“Βαρέθηκες καρδιά μου, το ξέρω”, της ψιθύρισε στο αυτί. “Όμως ήταν κάτι που δεν είχαμε προβλέψει”
“Και όμως, δεν ήταν και τόσο βαρετό!”, του απάντησε με χαμόγελο. “Αυτή την ιστορία με τον υποτιθέμενο θησαυρό την έχω ακούσει και από τον πατέρα μου, που δεν την θεωρεί και τόσο μύθο!
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου