Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Καμία ένδειξη πως ο Δημήτρης βρισκόταν εκεί. Φώναξε τρεις τέσσερις φορές το όνομα του και αφού δεν πήρε απάντηση αποφάσισε να φύγει. Μάλλον ο Δημήτρης θα έφυγε, το πιθανότερο άπραγος, προτού φτάσει ο ίδιος εκεί. Όσο για το Φιατάκι μπορεί είτε να είχε βλάβη, είτε να μην ήταν τελικά το δικό του. Αριθμό δεν θυμόταν να είχε δει οπότε και αυτή η εκδοχή έμοιαζε πιθανή.
Έκανε μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο που έμοιαζε ονειρικό δίχως πολλά αυτοκίνητα και με υποτονική κίνηση και κάθισε για καφέ στου Φλόκα. Το βλέμμα του σταμάτησε στον καλοντυμένο κύριο που διάβαζε την εφημερίδα του. Ήταν ο ίδιος που είχε δει στο μαιευτήριο να μιλάει με τον Πετρή.
Σηκώθηκε και τον πλησίασε διστακτικός αν έπρεπε να του ανοίξει κουβέντα.“Γνωριζόμαστε από κάπου;”, τον ρώτησε εκείνος βγάζοντας τον από το δίλημμα. “Έχω την εντύπωση πως σας έχω ξαναδεί!”.
“Πριν από καιρό στη μαιευτική κλινική”, του απάντησε.. “Γεννούσε η νύφη μου και εσάς νομίζω η αδελφή σας.”..
”Α, μάλιστα! Είστε ο αδελφός εκείνου του θαυμάσιου νέου, του Πέτρου!”, του είπε με ένα τρόπο, που ο Αργύρης δεν μπόρεσε να καταλάβει αν τον ειρωνευόταν ή σοβαρολογούσε.
Μετά τις απαραίτητες συστάσεις του πρότεινε να καθίσει στο τραπέζι του και συνέχισαν τη συζήτηση μάλλον τυπικά. Ο Άρης δεν έδειχνε διάθεση να ανοιχτεί περισσότερο και ο Αργύρης ένοιωθε κάπως άβολα.
“Είστε φίλοι με τον αδελφό μου;”, ρώτησε κάποια στιγμή, για να πάρει μιαν απάντηση που δεν του έλυνε καμία απορία.
“Μπορείς να το πεις και έτσι! Αν και πιο πολύ γνωστοί θα έλεγα. Έχουμε κοινούς φίλους”.
Αν και τον έκαιγε να μάθει τι πραγματικά τους συνέδεε, κατάλαβε πως δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρει. Κάτι του έλεγε πως δεν ήταν απλά γνωστοί, αλλά κάτι πιο σοβαρό υπήρχε μεταξύ τους. Δεν έμοιαζε για ομοφυλόφιλος, κι αν ήταν το έκρυβε πολύ καλά. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι άλλο θα τους είχε φέρει κοντά, μιας και το πνευματικό επίπεδο του Άρη φαινόταν ιδιαίτερα υψηλό, σε αντίθεση με τον πρωτόγονο αδελφό του.
Ο Αργύρης βαριόταν και αυτό έγινε αντιληπτό από τον Άρη.
“Προφανώς σε περιμένει η κοπέλα σου!”, του χαμογέλασε.' Δεν κρατιέσαι! Πάντως αν είχες λίγο χρόνο θα έβλεπες τον αδελφό σου. Τον περιμένω να μου φέρει το αμάξι που του δάνεισα για μια δουλειά που είχε.”.
Τώρα είχε ο Αργύρης ένα παραπάνω λόγο να βιάζεται να φύγει! Όσο πιο μακριά κρατιόταν από τον Πετρή, τόσο το καλύτερο. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, αν και το ραντεβού του ήταν για το μεσημέρι.
“Να τα ξαναπούμε φίλε μου”, του είπε ο Άρης αποχαιρετώντας τον. “Είμαι λέκτορας στην Φιλοσοφική και εσύ φοιτητής αν δεν κάνω λάθος. Όποτε θελήσεις κάτι, θα είναι χαρά μου να σε βοηθήσω!”.
Τον ευχαρίστησε ευγενικά και έσπευσε να απομακρυνθεί για να αποφύγει τη δυσάρεστη συνάντηση. Καιγόταν να μάθει αν ο Δημήτρης είχε βρει κάτι, όμως δεν είχε τον τρόπο. Να τον έπαιρνε τηλέφωνο θα ήταν τουλάχιστον άκομψο. Μόλις πριν λίγες ώρες είχαν χωρίσει και είχε μάθει τις προθέσεις του, οπότε τέτοιο ενδιαφέρον δεν θα μπορούσε να το δικαιολογήσει. Εξάλλου δεν ήταν και κολλητοί. Μπορεί να του είχε ανοίξει την καρδιά του εκείνη τη δύσκολη νύχτα, αλλά δυο φορές είχαν συναντηθεί όλες κι όλες.
Κοίταξε το ρολόι του. Δώδεκα η ώρα και ήδη είχε στήσει την Ελπίδα ένα τέταρτο. Της τηλεφώνησε για να ζητήσει συγγνώμη για την καθυστέρηση.
“Προφανώς δεν έχεις μάθει τα νέα!”, ήταν η αντίδραση της.” Ο Δημήτρης έχει εξαφανιστεί! Έγινε και ανακοίνωση στην τηλεόραση, παρακαλούν όποιον ξέρει κάτι να επικοινωνήσει με την Αστυνομία. Τον έψαχναν από το Επιτελείο για έκτακτη άσκηση και η γυναίκα του τους είπε που θα τον βρουν. Όμως βρήκαν μόνο το αυτοκίνητο του και κάνουν έρευνες να δουν τι έγινε”.
“Και γιατί τέτοια αναστάτωση; Κάπου θα πίνει τον καφέ του ο άνθρωπος!”.
”Έπρεπε να επικοινωνεί από τις οκτώ και μισή με την υπηρεσία του, ανά μία ώρα. Υπάρχει κάποιου είδους επιφυλακή, και όλοι δίνουν τηλεφωνικά το παρόν όταν λείπουν από τη μονάδα τους ή το σπίτι. Και ο Δημήτρης είναι πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις του. Αυτό τους ανησύχησε”.
“Τότε τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά! Είπαν που βρήκαν το αυτοκίνητο;”
“Κάπου στην Πειραιώς. Εκεί δεν μας είχε πει πως ήταν να ψάξει;”.
”Ναι μωρό μου. Στο σπίτι που έμενε ο πατέρας του. Θα στενοχωρηθείς αν αναβάλουμε το ραντεβού μας για το απογευματάκι; Λέω να πάω εκεί να μάθω κάτι!”.
”Να πας Αργύρη. Ελπίζω να μην έχει συμβεί τίποτα κακό. Να με πάρεις μόλις μάθεις!”
Της το υποσχέθηκε και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε πάλι προς το αρχοντικό.
Περιπολικά της ασφάλειας, ένα ασθενοφόρο και κόσμος αρκετός παρακολουθούσε από απόσταση την επιχείρηση. Ρώτησε ένα ηλικιωμένο κύριο αν υπάρχει κανένα νέο και εκείνος του απάντησε αρνητικά. Ξαφνικά μεγάλη κινητικότητα επικράτησε στο χώρο και οι αστυνομικοί απομάκρυναν ακόμη περισσότερο το συγκεντρωμένο πλήθος. Με δυσκολία μπόρεσε ο Αργύρης να διακρίνει το φορείο που έβγαζαν οι νοσοκόμοι. Πάγωσε όταν είδε πως το σώμα επάνω του το είχαν σκεπάσει ολόκληρο με το λευκό σεντόνι! Αυτό σήμαινε πως ο Δημήτρης ήταν νεκρός! Έκανε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια να πλησιάσει πιο κοντά, αλλά δυο ζόρικοι μπάτσοι τον έσπρωξαν βίαια πίσω. Έτσι έμεινε κοκαλωμένος στη θέση του, μέχρι που το ασθενοφόρο έφυγε.
Ο κόσμος είχε σχηματίσει πηγαδάκια που συζητούσαν το περιστατικό. Κανείς δεν είχε ακριβή εικόνα του τι ακριβώς είχε συμβεί, αν και οι περισσότεροι έκαναν λόγο για ατύχημα. Τότε ήρθε στο μυαλό του Αργύρη ο περίεργος θόρυβος που είχε ακούσει το πρωί. Εκείνη την ώρα πρέπει να έγινε το κακό. Την ώρα που ο οδοκαθαριστής ήταν κι αυτός μέσα. Πως δεν τον άκουσε κι αυτός; Κι αν τον άκουσε δεν έπρεπε να ψάξει να δει τι έγινε; Αυτός όμως συνέχισε κανονικά τη δουλειά του.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου