Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
“Και όχι γιατί είναι η πατρίδα μας. Αντικειμενικά!”, συνέχισε ο Αργύρης, ξεσπώντας σε δυνατά γέλια παρασύροντας και τον Δήμο. Γέλια που κόπηκαν απότομα απ τη μεριά του Αργύρη, όταν το μάτι του έπεσε στο Μίνι Κούπερ με τα φιμέ τζάμια, που ήταν παρκαρισμένο στον δρόμο μπροστά στο λιμάνι.
“Συμβαίνει κάτι;”, ρώτησε ο Δήμος καθώς κατέβαιναν τις σκάλες. “Σκοτείνιασες ξαφνικά.”.
”Τίποτα, τίποτα”, απάντησε βιαστικά. “Μου φάνηκε πως είδα κάποιο γνωστό, αλλά μάλλον έκανα λάθος”.
Η πιο μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε όταν κατέβηκαν από το πλοίο. Στο μικρό καφενεδάκι του Γιώργου, που πήγαν να πιουν καφέ, βρήκαν τον Πετρή καθισμένο να πίνει τον δικό του! Τους φώναξε και παράγγειλε και για τους δυο.
“Δεν περιμένατε να με δείτε εδώ, έτσι δεν είναι;”, τους καλωσόρισε με χαμόγελο. “Ήρθα χθες αλλά δεν κατέβηκα στο χωριό. Σκέφτομαι να κατέβω μόνο για τον γάμο. Ξέρω πως δεν είμαι καλοδεχούμενος!”.
“Μην το ξαναπείς αυτό Πετρή!”, τον μάλωσε ο Αργύρης. “Εντάξει έχεις τα κουσούρια σου, αλλά οικογένεια είμαστε!”.
”Οικογένεια;”, αναρωτήθηκε. “Μου αξίζει άραγε να έχω οικογένεια; Έχω κάνει πολλά κακά στη ζωή μου, και κυρίως πλήγωσα εσάς. Τον Δήμο πιο πολύ που θα έχει κάθε δίκιο να μη με συγχωρήσει ποτέ!”
Άκουγαν την εξομολόγηση του με έκπληξη ανάμικτη με συμπόνοια. Δεν ήταν ο γνωστός Πετρής αυτός. Σαν κάποια νεράιδα με το μαγικό της ραβδί να τον μεταμόρφωσε!
“Περασμένα ξεχασμένα”, φυθίρισε ο Δήμος με βουρκωμένα τα μάτια. “Αρκεί που το μετάνοιωσες!”
Ο Πετρής τον αγκάλιασε από τους ώμους. “Σε ευχαριστώ Δήμο. Είσαι μεγάλη καρδιά!” Κι ύστερα φώναξε στον καφετζή: “Γιώργη, πιάσε τρια ουζάκια. Περιποιημένα! “Κερνάω για το καινούργιο μου αυτοκίνητο! Πριν μια βδομάδα το αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας. Ο τύπος που το πουλούσε είχε ανάγκη και εγώ μόλις είχα κλείσει μια μεγάλη δουλειά. Ολόκληρη πολυκατοικία μέσα έξω βαψίματα. Από βδομάδα ξεκινάμε.”
“Καλορίζικο τότε!”, είπε με ενθουσιασμό ο Αργύρης. “Δεν πιστεύω να το έχεις φέρει μαζί;”.
“Και βέβαια!”, απάντησε με καμάρι και έδειξε το Κούπερ.
“Μου φαίνεται το έχω ξαναδεί αυτό το αυτοκίνητο”, είπε ο Αργύρης με μια μικρή υποψία. “Θυμάμαι τα φιμέ τζάμια. Δεν είναι και πολύ συνηθισμένα!”
“Τι να σου πω”, απάντησε αδιάφορα. “Δεν τον ρώτησα τον σκουπιδιάρη που μου το πούλησε. Τώρα που το λες όμως, ναι είναι κάπως περίεργο!”.
Τέτοια σύμπτωση δεν ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτή από τον Αργύρη! Ένα αυτοκίνητο που πιθανόν είχε μπλέξει σε μια δολοφονία να βρεθεί μέσα σε λίγες ημέρες στα χέρια του αδελφού του, δεν ήταν και το πιο αναμενόμενο. Από την άλλη πάλι, αν έλεγε ψέματα ο Πετρής, ήταν εύκολο να αποδειχτεί. Η άδεια θα ανέγραφε την ημερομηνία μεταβίβασης, οπότε αρκούσε να της ρίξει μια ματιά για να πειστεί. Θα το έκανε με την πρώτη ευκαιρία, για να του διαλυθούν οι υποψίες. Μάλλον υπερέβαλε βλέποντας πίσω από κάθε κακό τον Πετρή! Τους είχε δώσει πολλά δικαιώματα είναι η αλήθεια και αυτό ήταν η αιτία της καχυποψίας του.
“Λοιπόν πηγαίνουμε;”, ρώτησε ο Δήμος πίνοντας την τελευταία γουλιά από το ούζο του.
“Πηγαίνετε εσείς”. Απάντησε άχρωμα ο Πετρής. “Ντρέπομαι να αντικρίσω τη μάνα και φοβάμαι πως θα με αντιμετωπίσει!”.
“Μαζί θα πάμε!”, είπε αποφασιστικά ο Αργύρης. “Και να είσαι σίγουρος πως θα σε δεχτεί με αγάπη και ανακούφιση!”.
Δίστασε για λίγο μα τελικά αποφάσισε πως έτσι έπρεπε να γίνει. Του είχε λείψει κι εκείνου το μητρικό χάδι, το χαμόγελο, η ζεστή αγκαλιά. Πριν λίγα χρόνια τα σιχαινόταν όλα αυτά. Κάθε φορά που η Υπαπαντή τον πλησίαζε για να του εκφράσει την αγάπη και την στοργή της, αποτραβιόταν με απέχθεια. Μόνο όταν αρρώσταινε, αδύναμος και φοβισμένος, αφηνόταν στην φροντίδα της. Και αυτή τη θαλπωρή είχε ανάγκη τώρα. Γιατί ήταν άρρωστος. Το ήξερε, δεν είχε ψευδαισθήσεις. Κανείς ψυχικά υγιής άνθρωπος δεν θα έκανε, ούτε θα σκεφτόταν καν, τα όσα ακατανόμαστα είχε διαπράξει αυτά τα τελευταία χρόνια!
'Όταν ακόμα πήγαινε σχολείο, αλλιώς σχεδίαζε τη ζωή του. Απλή με μεγάλη οικογένεια. Ένα μικρό σπιτάκι με κήπο για να παίζουν ανέμελα τα κουτσούβελα. Τρία, τέσσερα, πέντε, όσα τους έδινε ο Θεός! Να γυρίζει το απόβραδο αποκαμωμένος και να χάνεται στις αγκαλιές τους.
Και ίσως έτσι να γινόταν αν δεν μεσολαβούσε το περιστατικό που του άλλαξε τα μυαλά. Αν εκείνο το πρωινό του Μάη στη σχολική εκδρομή, δεν έπεφτε πάνω σε εκείνους τους αγροίκους χωριάτες. Χαμένος στις σκέψεις του ξεμάκρυνε από τα άλλα παιδιά και μπήκε στα περιβόλια τους. Πίστεψαν εκείνοι πως έκλεβε το βιος τους και τον ξυλοφόρτωσαν άγρια. Ο πόνος του ήταν μεγάλος, όχι όμως τόσος όσο του προξένησαν τα λόγια τους. 'Γύφτο, βρωμιάρη, κωλόπαιδο”, ήταν τα λιγότερο επώδυνα.
Από τότε μίσησε τους ανθρώπους! Ορκίστηκε να γίνει δυνατός. Πολύ δυνατός! Αφού δεν τον αγαπούσαν, έπρεπε να τον φοβούνται, να τον σέβονται. Χρήμα και εξουσία. Αυτά θα ήταν τα όπλα του και θα αντιγύριζε τον πόνο και τις προσβολές σε όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του. Γι αυτό και οι σχέσεις του, ομοφυλόφιλες και ετεροφυλόφιλες, ποτέ δεν είχαν συναίσθημα. Πόνο ήθελε να προκαλεί και μόνο. Πόνο και ταπείνωση! Αυτός ήταν ο λόγος που προτιμούσε την αντρική επαφή. Μεθούσε με την δύναμη της εξουσίας που ασκούσε στα υποταγμένα θύματα του! Λίγη ευχαρίστηση εύρισκε πια στην σεξουαλική πράξη. Εύκολα θα μπορούσε να σταματήσει εντελώς το σεξ και να μην του λείψει σχεδόν καθόλου. 'Όμως αυτή τη δύναμη που αντλούσε βλέποντας να τον εκλιπαρούν για να συνευρεθούν μαζί του, δεν την άλλαζε με τίποτα στον κόσμο. Εκτός ίσως από το χρήμα. Αφού όμως μπορούσε να συνδυάσει και τα δύο, τόσο το καλύτερο!
“Τι λέτε ξεκινάμε;”, ρώτησε ο Αργύρης βγάζοντας τον από τις σκέψεις του.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου