ΡΩΤΑ ΚΑΙ ΜΑΣ

ΡΩΤΑ ΚΑΙ ΜΑΣ

Εσένα, σ’ αγαπήσανε τα θαύματα,

δεν σού’ βρεξαν τα μάτια καταιγίδες.

Γι’ αυτό μου λες, θ’ αλλάξουνε τα πράγματα,

γιατί χειμώνες και βροχές, δεν είδες.

Οι μοίρες, σου φερθήκανε απλόχερα,

σε τύλιξαν μ’ ασήμια και μετάξι.

Μα εμείς, απ’ έξω πάντα και απόμερα

νυκτώσαμε, κι ακόμα να χαράξει.

(Ρ)

Ρώτα κι εμάς, σε πόση αγάπη ξοδευτήκαμε,

πόσο μας πλήγωσαν, τα πέτρινα τα χρόνια.

Δυό μέτρα, τα όνειρα μπροστά, μα δεν τα βρήκαμε,

κυνηγημένοι, απ’ τη νύχτα και τα χιόνια.

Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση