ΜΟΥ’ ΠΑΝ Τ’ ΑΣΤΡΑ

ΜΟΥ’ ΠΑΝ Τ’ ΑΣΤΡΑ

Μου’ παν τα’ άστρα, που φωτίζουν, τα νυχτέρια σου,

τα μελτέμια, που φυσούν, στα καλοκαίρια σου.

Να σου φτιάξω μια φωλιά, με άνθια κόκκινα,

και ν’ ανάψω, δυό φεγγάρια, ολοφώτεινα.

Μου’ παν του γιαλού, οι αύρες και τα κύματα,

στα παλιά, φωτιά να βάλω, και στα κρίματα.

Την καρδιά μου να στεγνώσω, απ’ το δάκρυ της,

γιατί απόψε θα’ ρθει πάλι, η αγάπη της.

Μου’ πε ο ήλιος, πως θα λειώσει, τα χρυσάφια του,

να σε ντύσει και να φέγγεις, στα παλάτια του.

Να’ ρχομαι να σ’ αγκαλιάζω, και να καίγομαι,

η φωτιά σου, να με κρύβει, να μη φαίνομαι.

Έστρωσα διπλό κρεβάτι, μ’ Άνοιξης πουλιά,

μ’ όνειρα μαλαματένια, και μιάν αγκαλιά.

Μα ήρθε την αυγή ο πόνος, και με ζύγωσε,

όνειρο ήτανε Χριστέ μου, και τελείωσε.

Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση