Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα. Είναι μια βιαστική απόφαση αλλά από εκείνες που βγαίνουν, πάντα, σωστές. Θα πάρω ένα μπουκάλι με τα όνειρά μου και ένα πακέτο ιδέες.
Θα βάλω στοίχημα με την υπέρτατη δύναμη. Ποιο από τα δυο θα καταναλωθεί πιο γρήγορα. Τα όνειρα είναι πολλά. Είναι θολά πολλές φορές και τρέχουν για να δώσουν τη θέση τους στο επόμενο, το οποίο περιμένει με ανυπομονησία να προβάλει το περιεχόμενό του. Οι ιδέες είναι καπνιστές. Όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν. Διεισδύουν, νιώθεις, στα άδυτα του μυαλού σου και χάνονται σαν ένα ελαφρύ ανοιξιάτικο αεράκι.
«Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα» έτσι μου είχε πει εκείνη. Ήταν, θυμάμαι, στα σπάργανα του καλοκαιριού. Ο καιρός είχε δεν είχε μόλις σοβαρευτεί και διατηρούσε σταθερή ρώτα στα γούστα του. «Αχ, πόσο μου αρέσει το φεγγάρι» είχε συνεχίσει να λέει. «Κάτω από το βραδινό έναστρο ουρανό, το βλέπεις, εκεί, μεγαλοπρεπές να προσπαθεί να διατηρήσει το φως, το οποίο έλαβε από τον ήλιο. Φαντάζεσαι πόσο μόνο είναι, αλλά, στην πραγματικότητα, κάνεις λάθος. Έχει συντροφιά τόσα πολλά αστέρια. Τελικά όμως συνειδητοποιείς ότι και πάλι μόνο είναι, γιατί αυτό που κοιτάς με τόση έκσταση δεν είναι η μάζα των αστεριών αλλά η μνήμη, το φως που τώρα φτάνει στα μάτια σου. Σε πραγματικό χρόνο εκείνα, ίσως, και να μην υπάρχουν πια. Επομένως, πόσο μόνο είναι;»
Έτσι είχε μονολογήσει εκείνο το βράδυ. Εκείνη μίλαγε και εγώ σκεφτόμουν πόσο όμορφα τα λέει, τι φαντασία μεγάλη έχει, σε αντίθεση με εμένα, όπου ασταμάτητα παλεύω να τσιγκλήσω το μοχλό μήπως και πάρει μπρος η μηχανή της έμπνευσης. Κοίταγε ψηλά, πάνω στο μαύρο έναστρο ουρανό και κάθε λίγο και λιγάκι επαναλάμβανε: «Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα».
Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν πήγε να το βρει. Όλοι μας, στην τελική, κάπου βρίσκουμε μια στέγη να βάλουμε το κεφάλι μας. Άλλος κάτω από ένα κεραμίδι, άλλος κάτω από έναν τσιμεντένιο τοίχο και άλλος κάτω από το σκέπαστρο του απέραντου ουρανού. Και εκεί λέω στον εαυτό μου, να το ακούσει δυνατά, πόσο σχετικά είναι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή.
Η στέγη, όμως, η κατοικία είναι κάτι πολύτιμο για τον κάθε άνθρωπο. Είναι ο χώρος στον οποίο θα ζήσει αρκετές ώρες – για κάποιους λιγότερες και για κάποιους άλλους πιθανόν και το μεγαλύτερο κομμάτι του βίου τους – , είναι το μέρος στο οποίο ίσως μοιράσει τη ζωή του με ένα σύντροφο ή επιλέξει να απομονωθεί στην μοναχικότητα, η οποία από τη στιγμή της γέννησής του τον συνοδεύει και είναι βέβαιο πως δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει ακόμα και στα πιο στερνά του, είναι η πηγή της έμπνευσής του, της ηρεμίας του, της ανασυγκρότησης των δυνάμεών του, εκεί όπου θα νιώσει οικείος κοντά στην ανάσα του, θα αισθανθεί τον οργανισμό του, θα αφουγκραστεί τα ιδιαίτερα σημεία της ανάπαυλάς του, θα επικοινωνήσει σιωπηρά με το κομμάτι εκείνο το οποίο ζει όλη τη μέρα μαζί του, το κουβαλάει μέσα του, αλλά, τις περισσότερες στιγμές, έχει συμφωνήσει σιωπηρά να μένει βουβό, για να μην εκτεθεί.
Είναι ωραίο πράγμα να επιλέγεις σαν τόπο κατοικίας έναν εύπλαστο πλανήτη. Να μπορείς να τον διαμορφώσεις εσύ. Τίποτα να μην του ανήκει. Ούτε καν το φως του. Σε ένα μέρος όπου η άμυνα απουσιάζει αισθητά και δέχεται αγόγγυστα τις απειλές των ξένων επισκεπτών. Εσύ, μόνος υπερασπιστής της στέγης σου, να μάχεσαι για αυτό το οποίο επιζητάς. Γιατί τίποτα δε δίνεται τόσο απλόχερα στη ζωή, τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα.
Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα. Ακούω τον ήχο από τους ενοχλητικούς επισκέπτες της γειτονιάς. Πιο πέρα χτυπούν οι καμπάνες. Τα πουλιά κελαηδούν. Είναι φυσικό. Είναι η εποχή των αποδημητικών πτηνών. Έρχονται από μακριά οι επισκέπτες μας. Δε ρωτούν. Δεν ξέρουν. Γρήγορα βρίσκουν τη στέγη που τους αρμόζει. Το ένστικτο μιλά. Αλλά εμείς οι άνθρωποι δεν το ακούμε. Δε θέλουμε να μας κατευθύνει απουσία της λογικής. Προτιμάμε εκείνο το οποίο μας προσφέρει η σκέψη. Εκείνο που γεννιέται από το πάθος και είναι αλχημεία συναισθήματος και προβληματισμού.
«Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα». Είμαι σίγουρος. Ποτέ δεν αμφέβαλα. Οι καθαρές κουβέντες βρίσκουν το δρόμο τους για την υλοποίηση. «Τράβα εσύ το δρόμο σου να παρασύρεις και εμένα. Είναι όμορφο να πιστεύεις στα όνειρα. Καμιά φορά πραγματοποιούνται. Πού ξέρεις; Μπορεί σήμερα να είσαι εσύ η τυχερή».
«Μπα, αγόρι μου. Προτιμώ τις ιδέες, τις σκέψεις. Εκείνες που έρχονται και παρέρχονται και εξανεμίζονται, έχοντας πρότερα επιφέρει το πλήγμα στην κλυδωνιζόμενη λογική…»
«Τραμπάλα, λοιπόν, και αυτή; Τι να πιστέψω τότε, αν όλα ισορροπούν πάνω σε μια αιώνια κίνηση;»
«Ξέρεις για ποιο λόγο μου αρέσει ακόμα το φεγγάρι;» συνέχισε σα να μην περίμενε απάντηση. «Μου αρέσει, γιατί μου θυμίζει εσένα. Πάντα όταν σε έχω ανάγκη, στέκεις δίπλα μου. Είσαι η ζωή μου, είσαι η στεριά μου. Δε μαραζώνεις, επειδή χαλώ την αμμουδιά σου. Ξέρεις ότι ερωτοτροπώ μαζί σου και πάλι νικητής θα βγεις στην αέναη πάλη των κορμιών μας. Έτσι είναι και το φεγγάρι. Όποτε μελαγχολώ, στρέφω το βλέμμα μου σε αυτό και εκείνο βρίσκεται, πάντα, στη θέση του. Κάποιες φορές εκεί, κάποιες λίγο παραπέρα. Και όσο και αν παλεύει μαζί του ο ήλιος, όπου μια το μικραίνει και άλλοτε το μεγαλώνει, εκείνο θα στέκει πάντα δορυφόρος, ερωτοτροπώντας, φλερτάροντάς τον, χορεύοντας γύρω του, πλάι στην αντίζηλό του τη γη. Φως όμως θα παίρνει διαρκώς από εκείνον, το ζωοδότη εραστή.»
Η αναμονή είναι άσχημο πράγμα. Ο χρόνος κυλά βασανιστικά αργά, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, το σώμα σου επικοινωνεί περίεργα και σπασμωδικά, συγχύζεσαι, αφού οι κινήσεις σου δεν ταιριάζουν με το θέλω σου, ψάχνεις ένα δίχτυ να αρπαχτείς, να τυλιχτείς με αυτό, να εξουσιάσεις τις παρεκτροπές της ύλης σου. Η χειρότερη είναι, σας το λέω ειλικρινά, εκείνη όπου δεν ξέρεις αν αύριο η στέγη θα έχει μορφή ή απλά θα τη φαντάζεσαι.
Για αυτό σας λέω. Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα. Μόνο για λίγο. Δε θα το παρακάνω. Έδωσα όρκο σε εκείνη. Εκείνη τελικά γνώρισε, έμαθε. Μου είπε τι να προσέχω, τι να αποφεύγω.
«Καλό και το φεγγάρι, αλλά…» μου είχε πει.
«Γιατί;» την είχα ρωτήσει.
«Γιατί, τελικά, κάποτε θέλεις την αυτονομία σου. Δεν μπορείς μια ζωή να εξαρτάσαι από κάποιον άλλο. Πόσο θα τραβήξει αυτό; Μέχρι πού θα πάει; Ωραίο το όνειρο, αλλά σίγουρα προτιμώ τις ιδέες.»
Έδωσα όρκο, όμως ξέρω πόσο δύσκολο μου είναι να παραμερίσω τις αδυναμίες μου. Όσο και εύγεστες να είναι οι ιδέες, μου αρέσει να ζω στο όνειρο ή, τουλάχιστον, να με καθοδηγεί εκείνο.
«Θες ένα ποτήρι από το μπουκάλι;» την είχα ρωτήσει να δω πώς θα αντιδράσει.
«Θα επιλέξω τη μαστούρα από τη μέθη. Με βάζει σε περισσότερες σκέψεις.»
«Μα γιατί τέτοια εμμονή;»
«Δεν υπάρχει απάντηση για όλα τα πράγματα. Είναι στιγμές, όπου απλά πράττεις δίχως να σκεφτείς κάτι άλλο. Στο λέω ξερά, όπως το εκφράζω και στον εαυτό μου. Δεν υπάρχει λογική στο κάθε τι. Ορισμένα πράγματα γίνονται απλά για να συντελούνται. Κάποιοι ακούμε το ένστικτό μας και το ακολουθούμε, κάποιοι το παρακάμπτουμε, ακόμα και όταν εκείνο κραυγάζει. Είναι ζήτημα επιλογών. Εσύ επιζητάς την αλήθεια, τη στέγη μέσα στο όνειρο, στο ταξίδι, σε εκείνο που με πολλή δόση μύθου θα σε οδηγήσει σε αυτό που θα αποδεχτείς ως αλήθεια, ενώ εγώ κυνηγώ τις ιδέες. Θεωρώ πως μέσα στο πήγαινε έλα κάποια θα ταιριάξει στο είναι μου, ώστε να με αποδεσμεύσει σταδιακά από το κάρμα μου και να με κατευθύνει στην πολυπόθητη αλήθεια.»
«Ξέρεις. Το μπουκάλι είναι άδειο. Τίποτα δεν μπορεί να σου δώσει, αν εσύ είσαι ανίκανος να το γεμίσεις. Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και με το πακέτο. Στα μάτια σου μπορεί να δείχνει γεμάτο λόγω του όγκου του αλλά, στην πραγματικότητα, ίσως είναι πλήρες, μόνο, με κενό αέρα. Μπορεί ο καπνός τον οποίο φουμάρεις να μην έχει ουσία, να μην έχει βάθος. Οπότε και στην περίπτωσή σου, εσύ είσαι αυτός ο οποίος πρέπει να δώσει υπόσταση στα τσιγάρα που θα γεμίσουν το πακέτο. Όπως βλέπεις, δυο είναι τα κλειδιά για την αλήθεια. Το ένα είναι η μαγιά και το άλλο η ερμηνεία.»
Θα μείνω στο φεγγάρι σήμερα. Ο αέρας είναι ασυννέφιαστος. Το ταξίδι δείχνει εύκολο. Ο άνεμος κόπασε. Λέω να πάρω μαζί μου και το μπουκάλι και το πακέτο. Ίσως η χημεία τους ταιριάξει. Αξίζει το ρίσκο. Μικρό το κακό. Άλλωστε αν δε ρισκάρεις, πώς θα μάθεις αν πράγματι είχες δίκιο; Ακόμα και αν απογοητευτείς και αν ο δρόμος φανεί πιο στενός από όσο νόμιζες ή πέσεις σε αδιέξοδο, ένα είναι το σίγουρο, πως θα ανταμώσεις την αλήθεια. Και είναι τόσο γλυκιά, όταν με τόσο κόπο έχεις φτάσει κοντά της. Σου προσφέρεται αυτούσια. Περιέχει όλο το σύμπαν μέσα της. Η πληρότητά της είναι εκτυφλωτική.
«Γιατί ποτέ σου δε σκέφτηκες να επιλέξεις τον ήλιο;»
«Γιατί ο ήλιος καίει. Είναι αυτόφωτος και αν τον πλησιάσεις πολύ καυτηριάζεσαι.»
«Προτιμάς την εξάρτηση, λοιπόν, από την πλήρη αυτονομία.»
«Δεν την προτιμώ. Απλά κάθε άλλη επιλογή θα ήταν καταστροφική. Πόσο κοντά έχεις έρθει σε ύλη που εκπέμπει φως; Αν ποτέ βρεθείς, παρατήρησε πόσο θαμπωτική είναι και πόση προσοχή θέλει για να την προσεγγίσεις. Θα τον επιλέξω, όταν θα έχω συναντήσει πρώτα πολλά φεγγάρια. Να είμαι έτοιμη να δεχτώ τη ζεστασιά του.»
Ναι, θα ταξιδέψω στο φεγγάρι. Θα πορευτώ με το φως του προς αυτό. Θα είναι φάρος και ορμητήριό μου. Και εκείνο θα με κρατά συγκεντρωμένο στο ταξίδι μου να μην παρεκκλίνω από τη διαδρομή μου. Γύρω παντού σκοτάδι και εκείνο μπροστά μου σιωπηλός οδηγός. Και όταν θα καταλήξω εκεί, θα αντιληφτώ πως, τελικά, ο προορισμός μου δεν ήταν αυτό. Δεν ήταν το δικό του φως το οποίο με καθοδηγούσε αλλά εκείνο του ήλιου. Θα απογοητευτώ. Γρήγορα όμως θα καταλάβω πως ακόμα και αν ο προορισμός μου ήταν άλλος, ο δρόμος δεν πήγε χαμένος. Η προοπτική μιας νέας διαδρομής, η χαρτογράφηση της, η πείρα του ταξιδιού με γέμισε αποσκευές, οι οποίες θα μου φανούν χρήσιμες για τον τελικό προορισμό. Γιατί κάθε ταξίδι έχει ένα σκοπό και κάθε ταξιδιώτης ένα όραμα. Γιατί κάθε εμπειρία είναι ένα μέρος από το παζλ της ζωής.
Συνθέτοντάς το, καταλαβαίνεις. Τότε βγάζει νόημα η ένωση των κομματιών, όταν αρχίζει να φαίνεται αχνά η εικόνα, το κάδρο. Συνειδητοποιείς πως ότι έγινε μέχρι τα τώρα, τίποτα δεν ήταν τυχαίο, τίποτα δε συνέβηκε απλά για να γίνει και όλα είχαν ένα σκοπό. Τα μονοπάτια όλα καταλήγανε στη διαδρομή. Και η διαδρομή, πέραν των παρεκκλίσεων, οδηγούσε σε αυτό που κατά βάθος ήθελες να πράξεις για τον κόσμο σου. Γιατί υπήρξες ένας άνθρωπος ο οποίος έβλεπε κάτω από το παγόβουνο. Δεν έστεκε το βλέμμα σου σε αυτό που ήταν ορατό, αλλά έκανε βουτιά και κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Και ήσουν σοφός. Γιατί έμαθες πως η αλήθεια κρύβεται στα απλά πράγματα και η στέγαση της ολότητάς σου κουρνιάζει όπου βρει. Δε έχει σημασία για εκείνη το πού και το πώς αλλά το τώρα.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου