Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Ο άγνωστος την πήρε αγκαζέ και έστριψαν για τα Εξάρχεια, την ώρα που δυο γεροδεμένοι άντρες, φόρτωναν το άψυχο κορμί της Ελπίδας σε ένα κλειστό φορτηγάκι, και έφευγαν προς άγνωστη κατεύθυνση..
”Άφησε με!”, παρακάλεσε τον νεαρό η Λένα. “Πρέπει να πάω κοντά τους.”.
Κατέβασε αυτός το μαντήλι και άφησε να φανούν τα ευγενικά χαρακτηριστικά του. Σε τίποτα δεν έμοιαζε με τους αγριάνθρωπους που βρίσκονταν έξω από την πύλη.
“Όλα τελείωσαν κοπελιά.”, της είπε με ένα τόνο που δεν φανέρωνε αν εξέφραζε ικανοποίηση ή απογοήτευση. “Σε λίγο εκεί μέσα θα γίνει μακελειό! Να ευχαριστείς την καλή σου τύχη που βρέθηκα κοντά σου, γιατί τώρα θα μετέφεραν και σένα στο φορτηγάκι!”
“Ποιος είσαι;”, τον ρώτησε με απορία. “Και γιατί με βοηθάς;”.
Χαμογέλασε και της χάιδεψε το μάγουλο.
“Ας πούμε ο καλός σου άγγελος! Όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία!”.
Η νύχτα προχωρούσε και οι μάχες συνεχίζονταν με αυξανόμενους ρυθμούς. Πυροβολισμοί ακούγονταν συνεχώς και δεκάδες τραυματίες και νεκρούς μετέφεραν τα ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού στα νοσοκομεία. Μέσα στο Πολυτεχνείο η συντονιστική επιτροπή εξέταζε την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί. Διάφορες γνώμες έπεφταν στο τραπέζι, με τους πιο ψύχραιμους να συστήνουν διαπραγματεύσεις με την αστυνομία και ασφαλή έξοδο. Οι περισσότεροι όμως είχαν την άποψη πως με τόσο κόσμο συγκεντρωμένο και αποφασισμένο, δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν πίσω. Με αυτούς συντάσσονταν και ο Αργύρης, όσο και αν η αγωνία του για την τύχη της Ελπίδας τον κατέτρωγε. Δοκίμασε δυο φορές να τηλεφωνήσει σπίτι της αλλά η γραμμή έδειχνε κατειλημμένη πράγμα εντελώς φυσικό με την αγωνία όλων στο κατακόρυφο. Το να επιχειρήσει και πάλι ήταν τρομερά δύσκολο, μιας και όλοι σχεδόν ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους.
Όμως τώρα άλλα πράγματα απασχολούσαν το μυαλό του. Λίγο πριν τη μία, τα τανκς μπήκαν στην οδό Πατησίων. Τεθωρακισμένα, στρατιώτες και αστυνομικοί έκαναν κινήσεις γύρω από το Πολυτεχνείο. Όλα έδειχναν επέμβαση, που δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως θα ήταν αιματηρή και πολύνεκρη. Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Πολυτεχνείου εξακολουθούσε να μεταδίδει προς τους στρατιώτες: "Είμαστε άοπλοι, θα σας υποδεχτούμε με χειροκροτήματα".
Έτσι όταν ένα ΑΜΧ 30 που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη, οπισθοχώρησε λίγο και μετά έπεσε με ορμή πάνω της, γκρεμίζοντας την και πλακώνοντας πολλά κορμιά, ο Αργύρης με συντριβή, συνειδητοποίησε ότι άλλος ένας αγώνας τελείωνε με ήττα! .
Μετά την είσοδο του τανκ αστυνομικοί και άνδρες των ΛΟΚ μπήκαν στο Πολυτεχνείο, ενώ όσοι βρίσκονταν στην πύλη και δεν χτυπήθηκαν υποχώρησαν στο εσωτερικό.
Μέσα στο προαύλιο γίνονταν συγκρούσεις ανάμεσα σε αστυνομικούς και αυτούς που βρίσκονταν μέσα.
Οι εξεγερμένοι συντάχθηκαν σε φάλαγγες με τα χέρια ψηλά και με τη συνοδεία ΛΟΚ βγήκαν έξω. “Αυτό ήταν”, συλλογίστηκε ο Αργύρης ακολουθώντας τους υπόλοιπους σε αυτή τη θλιβερή πορεία προς το άγνωστο. Το λιγότερο που μπορούσε να περιμένει ήταν η διακοπή της αναβολής, αλλά σίγουρα υπήρχαν και χειρότερες εκδοχές! Περπατούσε με σκυμμένο το κεφάλι, παραδοχή της ήττας, και ένιωθε ένα τεράστιο κενό στην ψυχή του. Το θηρίο αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να πεθάνει!
Οι άγριες φωνές των αστυνομικών, τα αίματα παντού, οι ποδοπατημένες προκηρύξεις, συνέθεταν ένα εφιαλτικό σκηνικό, που κανείς δεν φανταζόταν λίγες μόλις ώρες πριν. Έξω από την πύλη περίμενε η κόλαση. Με βρισιές και ουρλιαχτά, σπρώχνοντας βάναυσα και κτυπώντας αλύπητα με χέρια και γκλομπς, οι μπάτσοι φόρτωναν στις κλούβες, τους εξεγερμένους, κι όταν γέμιζαν έφευγαν για τα περεταίρω.
Ένα χέρι τον άρπαξε από το μπράτσο, και ασυναίσθητα έκανε μα κίνηση να αποφύγει το κτύπημα που ήταν σίγουρος πως θα ακολουθούσε. Με έκπληξη διαπίστωσε πως δεν υπήρχε τέτοια πρόθεση από τον άλλο. Αντίθετα μια γνωστή φωνή τον πρόσταξε να τον ακολουθήσει χωρίς κουβέντα. Ήταν ο Πετρής! Προχώρησαν μαζί ανάμεσα σε μπάτσους και στρατιώτες, που δεν τους εμπόδισαν. Με κάποιους από αυτούς ο Πετρής αντάλλαξε χαιρετισμό, σημάδι ότι τους γνώριζε, και μάλιστα πολύ καλά!Τον οδήγησε προς το Πεδίο του Άρεως με την ρητή εντολή να μην μιλάει καθόλου. Όταν και αν έπρεπε θα μιλούσε ο ίδιος. Κανείς δεν φάνηκε να ασχολείται μαζί τους και έτσι έφτασαν στο αυτοκίνητο του Πέτρη, που είχε παρκάρει στην Πλαπούτα. Μόνο όταν μπήκαν μέσα και ξεκίνησαν ο Αργύρης αισθάνθηκε σχετικά ασφαλής.
“Ευχαριστώ!”, είπε του αδελφού του με ευγνωμοσύνη. “Θα στο χρωστάω πάντα!”
“Δεν μου χρωστάς τίποτα”, του απάντησε “Είμαστε πάτσι!”
Ο Αργύρης τον κοίταξε παραξενεμένος. Τι μεγάλη εξυπηρέτηση είχε κάνει του Πετρή, που να ισοσκελίζει με την σωτηρία του; Σκέφτηκε να τον ρωτήσει, όμως από το ύφος του κατάλαβε ότι δεν θα έπαιρνε απαντήσεις, ούτε γι αυτό, ούτε και για την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Αλλά οι αναλύσεις και οι προβληματισμοί μπορούσαν να περιμένουν. Τώρα η μόνη του έννοια ήταν να βρει την Ελπίδα και να σιγουρευτεί πως είναι καλά.
”Πρέπει να πάω στης Ελπίδας”, είπε του Πετρή. “Δεν έχω νέα της από τη στιγμή που βγήκε από το ίδρυμα.”.
“Δεν είναι καλή ιδέα.”, του απάντησε χωρίς να τον κοιτάξει. “Ούτε και σπίτι θα πας. Κανείς δεν ξέρει αν σε ψάχνουν. Μην ξεχνάς ότι το στίγμα σου ήταν έντονο αυτές τις μέρες! Δεν περνούσες απαρατήρητος!
” Μα..”, προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί.
“Σπίτι μου θα πάμε.”, τον έκοψε. “Το πρωί που θα έχουν ξεκαθαρίσει κάπως τα πράγματα, θα επικοινωνήσω με τις άκρες μου και βλέπουμε”.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Απόκτησε το νέο Spiderman και ζήσε την απόλυτη περιπέτεια! Ισχύει για αγορές έως 18/11/2023.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου