Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
“Να της τηλεφωνήσω τουλάχιστον.”
Αυτό γίνεται”, συμφώνησε ο Πετρής. “Αλλά όχι από το σπίτι, μόνο από θάλαμο.”.
Τελικά στην πλατεία Εσταυρωμένου στο Αιγάλεω βρήκαν το πρώτο ανοικτό περίπτερο και ο Αργύρης γεμάτος αγωνία σχημάτισε τον αριθμό της Ελπίδας. Περίμενε αρκετά λεπτά αλλά κανείς δεν απαντούσε. Το έκλεισε και κάλεσε ξανά. Το ίδιο. Αναστατωμένος ξαναμπήκε στο αυτοκίνητο.
“Δεν απαντά κανείς”, ψιθύρισε συντετριμμένος, “Κάτι κακό έχει συμβεί, είμαι σίγουρος!”
“Τίποτα δεν έχει συμβεί”, προσπάθησε ο Πετρής να τον καθησυχάσει. “Απλώς ο πατέρας της θα έκανε την ίδια λογική σκέψη με εμένα και πήγαν σε ασφαλέστερο μέρος. Αυτό είναι όλο!”
Αν και φαινόταν αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο ο Αργύρης δεν πείστηκε. Μόνο που δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Στον δρόμο δεν κυκλοφορούσε τίποτα εκτός από περιπολικά και το να ακολουθήσει με τα πόδια τόσο μεγάλη διαδρομή ήταν πολύ επικίνδυνο. Λίγες ώρες απέμεναν για να ξημερώσει, και όσο βασανιστικά κι αν περνούσαν, έπρεπε να το υπομείνει.
Έφτασαν σπίτι και η πρώτη κίνηση του Πετρή ήταν να φέρει στο τραπέζι ένα μπουκάλι ουίσκι και δυο ποτήρια.
“Το χρειαζόμαστε μετά από τέτοια νύχτα”, πρότεινε στον Αργύρη.”Εξ άλλου δεν θα σου κολλάει ύπνος απ΄ότι καταλαβαίνω!”.
Το κατέβασε μονορούφι αν και δεν ανήκε στα αγαπημένα του ποτά. Πραγματικά χρειαζόταν την τόνωση του αλκοόλ, και ο Πετρής για μια ακόμη φορά διάβασε με επιτυχία τις ανάγκες του.
“Να ρωτήσω πως βρέθηκες εσύ εκεί, ή θα πέσω σε τοίχο”, τον ρώτησε γεμίζοντας ξανά το ποτήρι του.
Ο Πετρής χαμογέλασε αινιγματικά.
“Κάνω πολλές δουλειές για να επιβιώσω, από τότε που με έδιωξε η μάνα σου.”, απάντησε ανάβοντας τσιγάρο. “Μια από αυτές με οδήγησε στο πολυτεχνείο. Δουλεύω για την ΚΥΠ, εδώ και αρκετό καιρό, και αυτή ήταν μια από τις αποστολές μου”.
Ο Αργύρης τον κοίταξε με τρόμο. Τώρα μπορούσε να καταλάβει το πως όλοι οι σύντροφοι του έπεφταν ανεξήγητα στα χέρια της Ασφάλειας. Όπως επίσης εξηγούσε και εκείνο το περίεργο:”Είμαστε πάτσι”.
“Γιατί;”, τον ρώτησε γεμάτος πίκρα, παρ όλο που ήξερε πως η απάντηση δεν θα του άρεσε καθόλου.
”Γιατί ο αδύναμος είναι νεκρός!”, του απάντησε προκλητικά. “Ειδικά εσύ πρέπει να το ένιωσες σήμερα! ”
“Και ποια ακριβώς ήταν αυτή η αποστολή” ξαναρώτησε ο Αργύρης υποψιασμένος.
“Να μπω στο χώρο ως φοιτητής και να μαθαίνω για τις κινήσεις των έγκλειστων. Τίποτα σπουδαίο!”
“Πως μπόρεσες να το κάνεις; Μεγαλώσαμε με δημοκρατικές αρχές από τους γονείς μας. Και εσύ κατέληξες να προσκυνάς τους φασίστες για το χρήμα;”.
”Κόψε τις μαλακίες μικρέ!”, του απάντησε με περιφρόνηση. “Δημοκρατία ούτε υπήρξε ποτέ ούτε και πρόκειται να υπάρξει! Ενώ το χρήμα είναι υπαρκτό και περιμένει τους τολμηρούς να το αρπάξουν, έστω και με οδυνηρούς συμβιβασμούς!”
“Όπως να την πέφτεις στη γυναίκα του αφεντικού σου ας πούμε;”, τον ειρωνεύτηκε.
Ο Πετρής γέλασε κυνικά.
“Όχι και τόσο οδυνηρός συμβιβασμός ο συγκεκριμένος! Μάλλον ευχάριστη απασχόληση θα έλεγα. Υπάρχουν όμως άλλα πράγματα που πρέπει να κάνεις για να πετύχεις τα οποία δεν είναι και τόσο αποδεκτά από την κοινωνία!”
“Να μην ρωτήσω ποια είναι αυτά.”, διαπίστωσε ο Αργύρης σίγουρος για την απάντηση.
“Ακριβώς!”, απάντησε χαμογελαστός και ξαναγέμισε το ποτήρι του.
Με το πρώτο φως της ημέρας ο Πετρής κράτησε την υπόσχεση του. Τηλεφώνησε σε κάποιους και έμαθε νέα για την Ελπίδα. Καθόλου καλά νέα, που έπρεπε να βρει τρόπο να τα ανακοινώσει στον αδελφό του όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε.
“Υπάρχουν πολλοί νεκροί και τραυματίες”, άρχισε να του λέει με θλιμμένο ύφος. “Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα. Ο φίλος μου δεν είναι σίγουρος, αλλά μάλλον στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών υπάρχει μια κοπέλα με αυτό το όνομα, σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Μόνο που ο τραυματισμός της οφείλεται σε τροχαίο αρκετά μακρυά από το πολυτεχνείο. Κάπου στη Συγγρού έγινε το ατύχημα.” “Αυτή είναι !” ούρλιαξε με πόνο ο Αργύρης. “Το ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά!”
Σε έξαλλη κατάσταση άρπαξε το μπουφάν του και έτρεξε προς την εξώπορτα. Ο Πετρής πρόλαβε και τον σταμάτησε.
“Δεν έχεις να πας πουθενά μόνος σου.”, του είπε επιτακτικά. “Μαζί θα πάμε.”.
Εκεί στο Ρυθμιστικό αποκαλύφθηκε η τραγική αλήθεια, την οποία ο Αργύρης δεν μπόρεσε να αντέξει και κατέρρευσε στα χέρια του Πετρή. Χρειάστηκε να τον φροντίσουν οι νοσοκόμες, και ο γιατρός να του κάνει ηρεμιστική ένεση.
Σωστό ράκος προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει το φοβερό γεγονός. Η Ελπίδα δεν είχε καμιά δουλειά στη Συγγρού. Αποκλείεται να βρέθηκε εκεί ακόμα και κυνηγημένη. Θα προτιμούσε μια πιο γνωστή διαδρομή να ακολουθήσει. Εξάλλου και ο Βασίλης με τη Λένα έμεναν σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, στην Κυψέλη.
Προσπάθησε να σηκωθεί από το ράντσο που τον είχαν ξαπλώσει, αλλά η επίδραση της ένεσης τον ανάγκασε να ξαναπέσει βαρύς.
“Πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα”, είπε με σβησμένη φωνή στον Πετρή. “Είναι μεγάλη ανάγκη!” “Μόλις καταφέρεις να σταθείς στα πόδια σου θα το φροντίσω εγώ.”, τον διαβεβαίωσε αυτός, και το ύφος του ήταν προστατευτικό
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου