ΗΤΑΝ Η ΜΑΝΝΑ ΜΟΥ

ΗΤΑΝ Η ΜΑΝΝΑ ΜΟΥ

Ήταν η μάννα μου, σαν ιστορία όμορφη,

σαράντα αιώνες, της στολίζαν τα μαλλιά της.

Κυρά κι αρχόντισσα, κοκέτα αδιόρθωτη,

όλοι ποθούσαν μια βραδιά, την αγκαλιά της.

Δεν είχε η μάννα μου, στολίδια από μαλάματα,

μόνο την Πέλλα της, κορώνα στο κεφάλι,

και δακτυλίδια της, δυό διαμαντένια θαύματα,

την Κρήτη απ’ τη μια, την Κύπρο απ’ την άλλη!

Στέλναν προξενητές, ρηγάδες κι αρχοντόπουλα,

δώρα της τάζαν, μιάν υπόσχεση να δώσει,

μα εκείνη, ήθελε να ζεί, σαν τ’ αητόπουλα,

κι όχι στου κάμπου την ασφάλεια, να ριζώσει.

Ήρθαν κακοί καιροί, θεριά την περιζώσανε,

σημάδια αιμάτινα, αφήσαν στο κορμί της,

φίλοι κι εχθροί, τη δείραν, την πληγώσανε,

μα δεν μπορέσανε ν’ αγγίξουν την ψυχή της.

Κι ύστερα, σ’ άλλες εποχές, ξυπνήσαν θύελλες,

φόβοι και ενοχές, ματώσαν την καρδιά της.

Τρόμαξ’ η μάννα, μην τ’ αρπάξουνε οι ύαινες,

κι άρχισ’ αλύπητα, να δέρνει τα παιδιά της.

Όμως κι εκείνα, κάθε λίγο, την πικρένανε,

είχε καλά παιδιά, μα είχε και αλήτες.

Πότε ποθούσαν την αγάπη της, και μένανε,

και πότε φεύγανε μακριά της, σαν κομήτες.

Τώρα η μάννα μου, σ’ ένα κρεβάτι ανήμπορη,

στερνή φορά, ζητά, τους γιους της, και τις κόρες.

Την καίει ο πυρετός, ζητά δροσιά παρήγορη,

κι απ’ τους εδώ, κι απ’ όσους ζουν, σε ξένες χώρες.

Στενάζει η μάννα μου, τα βάσανα την πνίξανε,

βαριά αρρώστησε, μα γρήγορα θα γιάνει.

Την αγαπάνε οι ουρανοί, σημάδι δείξανε,

πώς δεν θ’ αφήσουν οι θεοί της, να πεθάνει!