Πρόσκληση σε δείπνο (Διήγημα)

 Η Όλγα ανακάθισε στο διπλό κρεβάτι και κοίταξε τρυφερά προς το μέρος του Πέτρου. Ανήμερα Χριστούγεννα, έξι η ώρα το πρωί και οι καμπάνες όλων των εκκλησιών καλούσαν τους πιστούς να συμμετέχουν στη χαρά της ενανθρωπήσεως του Θεού και Λόγου. 

Μάτι δεν είχαν κλείσει όλη νύχτα. Πράγματα φοβερά είχαν συμβεί τον τελευταίο καιρό από τότε που αποφάσισαν να συγκατοικήσουν.

Μέσα το σπίτι ήταν κρύο και πένθιμο με φαντάσματα στους τοίχους, έπιπλα είχαν ξηλωθεί, τα εικονίσματα τα είχε κατεβάσει γιατί τους κοίταζαν άγρια και αυτό ενοχλούσε τον Πέτρο στην δουλειά

του. Νερό χυνόταν από τις βρύσες ποτάμι, ο υδραυλικός δεν θα ερχόταν ούτε σήμερα. Σταγόνες λάδι στο ακάθαρτο δάπεδο. 

Απόψε ήταν προσκεκλημένοι: Η βραδιά ήταν στο σπίτι της Αλεξίας, μιας αγγλιδούλας, συναδέρφου του Πέτρου και φίλης του που είχε μετακομίσει πρόσφατα στην Ελλάδα σε ένα δυάρι στην Κυψέλη, για να φτάνει εύκολα στη δουλειά της- ήταν νοσηλεύτρια και για να ζήσει με τον Σταύρο, τον σύντροφό της, γιατρό ουρολόγο. 

Η ατμόσφαιρα στο σαλόνι ήταν αινιγματική και τρυφερή μαζί. Τα δύο ζευγάρια αντάλλασσαν τους δίσκους σερβιρίσματος με τα πλούσια εδέσματα μέσα σε άδεια πιάτα και κουβέντες μισές και σβησμένες, αποφεύγοντας να μιλήσουν για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Το κινητό του Πέτρου χτύπησε και εκείνος τράβηξε προς τη βεράντα αφήνοντας τον Σταύρο, την Αλεξία και την Όλγα μόνους, να μοιραστούν την κρυφή χαρά της Όλγας. (Θα πούμε περισσότερα παρακάτω).

-Όμως προσοχή!, κουβέντα στον Πέτρο…, τσιμουδιά!, έκανε η Όλγα, βάζοντας τον δείκτη του χεριού της στο πασαλειμμένο άδειο στόμα της και με τις κόρες των ματιών διασταλμένες να καρφώνουν μιά την Αλεξία και μιά τον Σταύρο, βλέμμα με πολλή καλωσύνη από έξω (για να κρύψει τη ζήλια) και με πολλή κακία από μέσα.

Η Μίνα ενστικτωδώς, κρύφτηκε σαν οπτασία πίσω από τις δαντελένιες κουρτίνες.

-Μίνα…, ψιθύρισε η Όλγα, 

– αυτό που θέλεις θα γίνει….

Η Μίνα έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε αφηρημένα έξω, στο παράθυρο.

-Θα το έχεις…, απάντησε η Όλγα (ανυποψίαστη),

-αυτό που θέλεις θα γίνει… 

Ο φωτογράφος είχε φτάσει πριν από τον Σταύρο, στο προαύλιο του Ιερού Ναού, όπου στα παγκάκια κάθονταν οι λιγοστοί καλεσμένοι, με βλέμματα γεμάτα περιέργεια και στόμα έτοιμο να ανοίξει όχι τόσο για το δείπνο με τα άδεια πιάτα, αλλά για τα περίεργα σχόλια.

Η Μίνα ήταν δεύτερη ξαδέρφη της Αλεξίας και η μητέρα της, είχε καταφέρει την Αλεξία να καλέσουν και τη Φωτεινή, αγαπημένη θεία της Μίνας, παρόλο που ήταν υπεράριθμη.

Τη Μίνα την ήξεραν σχεδόν όλοι από τους καλεσμένους, καθώς και το μυστικό της. Ο φωτογράφος ένα φωτεινό, χαμογελαστό, ευγενέστατο παιδί, κατάφερε να της πάρει μια φωτογραφία, με ζορισμένο χαμόγελο και μάτια που έλαμπαν. 

Προχωρώντας στο προαύλιο προς την είσοδο του Ιερού Ναού, η Μίνα πρόσεξε την εικόνα του Παντοκράτορα ψηλά στον θόλο και πίσω από το Ιερό την Εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας με τον Χριστό αγκαλιά στο δεξί της χέρι. Πήρε κουράγιο. 

Στην πραγματικότητα, ο Πέτρος πρώτη φορά συνάντησε τη Μίνα (όχι σαν οπτασία), στο νοσοκομείο όπου δούλευε, στη χειρουργική κλινική την ώρα που άλλαζε τον ορό σε μια άρρωστη. 

-Ό,τι χρειαστείς, αυτό είναι το κινητό μου.

Η βάρδια του Πέτρου ήταν νυχτερινή και η Μίνα δεν επρόκειτο να φύγει από το πλάι της θείας της, Φωτεινής, όλη νύχτα, ήταν αίμα της, και δεν ήθελε να την αφήσει μονάχη της να παλεύει με φαντάσματα μέσα στον ύπνο της. 

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων και οι γιατροί δεν έδιναν άλλα περιθώρια. 

Την επομένη το βραδάκι, η Μίνα πήρε το θάρρος να σχηματίσει τον αριθμό του Πέτρου, ένοιωθε μια ελάχιστη ευγνωμοσύνη στον νεαρό αυτόν που είχε παρασταθεί στις τελευταίες ώρες της νεκρής πια Φωτεινής. 

Ο Πέτρος απάντησε, και στο άκουσμα του θανάτου, έκοψε με βία μια γαρδένια από το φυτό που δέσποζε στη βεράντα του εξοχικού σπιτιού. 

Πέρα από τα ειλικρινή συλλυπητήριά του, δεν είχε άλλο λόγο να συναντά τη Μίνα κρυφά, γιατί τη σιωπή της Όλγας για το μυστικό της, εκείνο το Σαββατόβραδο στο σπίτι της Αλεξίας και του Σταύρου την είχε διαδεχθεί η αιώνια σιωπή της πεθαμένης πια Φωτεινής, που είχε αφήσει την ευχή της στη Μίνα και στον Πέτρο.

Μέχρι τότε, θα είχε αναστηθεί το μωρό της Όλγας που κουβαλούσε μέσα της, που το έκρυβε στη χούφτα της, σαν μυστικό τρόπαιο για τον Πέτρο, που είχε ήδη φύγει με τη Μίνα για άλλους προορισμούς.

_

γράφει η Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου