ΖΗΛΕΨΕΣ ΤΟΥΣ ΑΕΤΟΥΣ

ΖΗΛΕΨΕΣ ΤΟΥΣ ΑΕΤΟΥΣ

Στ’ άδειο σπίτι, μόνος μου,

μένω, να μετρώ την απουσία σου.

Μίκρυνε ο κόσμος μου,

μάταια ζητώ, την παρουσία σου.

Με τα μάτια μου, θολά,

τη φωνή, που μου’ λειψε, φαντάζομαι,

τη μορφή σου, να γελά,

Θεέ μου, πόσο αλήθεια σε χρειάζομαι!

Μέρες δίχως αύριο,

νύχτες, που δεν έρχεσαι στα όνειρα.

Μια ζωή ναυάγιο,

οι αντοχές μου, έφτασαν στα όρια.

Τόση παγωνιά, χωρίς,

ζεστασιά να κλέβω, απ’ το Μάη σου.

Να γυρίσεις δεν μπορείς,

πάρε με, τουλάχιστον, στο πλάι σου!

(Ρ)

Ζήλεψες τους αετούς, ζήλεψες τους ουρανούς, και χάθηκες.

Τα φτερά σου άνοιξες, ένα αστέρι διάλεξες, και πιάστηκες.

Σαν τον ήλιο έδυσες, πόσο λίγο έζησες! Κουράστηκες.

Ματωμένη αγάπη μου, έφυγες, μα δεν ξεχάστηκες!

Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση