Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Οι φωνές του ξύπνησαν τη Δήμητρα που έτρεξε να δει τι συμβαίνει.
“Τη σκότωσε!”, ούρλιαξε ο Τζόρνταν. “Έτσι ξαφνικά ενώ λογόφεραν!
“Ποια;”, απόρησε η Δήμητρα. “Εγώ βλέπω δυο ερωτευμένα παιδιά, που χαριεντίζονται!”.
Το περίεργο ήταν πως και ο ίδιος αυτό έβλεπε! Κανένα σημάδι πως είχε προηγηθεί οτιδήποτε παράξενο, εκτός μόνο από τα απορημένα βλέμματα των δυο παιδιών, που αδυνατούσαν να καταλάβουν τι είχε προκαλέσει την έκρηξη του.
Ήθελε να κλάψει, όμως από χαρακτήρα κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Ίσως αν μπορούσε να το κάνει, να ξαλάφρωνε. Από τι όμως; Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε νιώσει την ανάγκη να ψυχαναλυθεί. Ένας νορμάλ τύπος ήταν, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Όλα αυτά όμως μέχρι να αρχίσουν τα τελευταία γεγονότα, που άρχισαν να τον πείθουν πως δεν ήταν και τόσο φυσιολογικός όπως πίστευε.
Έπιασε το κεφάλι με τα δυο του χέρια, αδυνατώντας να διαχειριστεί την κατάσταση. Γδύθυκε βιαστικά και μπήκε στο μπάνιο. Το παγωμένο νερό τον έκανε να τρέμει, όμως ταυτόχρονα του έκανε καλό. Τον ηρεμούσε. Άλλη μια ένδειξη πως τα νεύρα του ήταν πειραγμένα. Αυτή τη μέθοδο άλλωστε χρησιμοποιούσαν, και ίσως ακόμα χρησιμοποιούν στα ψυχιατρεία.
Σκουπίστηκε καλά και τυλίχτηκε στο μπουρνούζι του. Χωρίς να μιλήσει στη Δήμητρα που τον κοιτούσε με φανερή ανησυχία, μπήκε στην κρεβατοκάμαρα και φόρεσε ότι βρήκε πρόχειρο.
Μια βόλτα στους άδειους δρόμους θα του έκανε καλό, αυτό πίστευε. Λάθος απόφαση! Η μοναξιά στην κατάσταση του δεν ήταν ο καλύτερος σύμβουλος. Οι σκέψεις έπεφταν στο κεφάλι του σαν ορμητικά κύματα, που παρέσυραν τα όποια ψήγματα λογικής είχαν απομείνει εκεί.
Χωρίς να το καταλάβει ο δρόμος τον οδήγησε στο σπίτι του Τάσου. Δίστασε για λίγο αν έπρεπε να τον ενοχλήσει τέτοια ώρα, όμως η ανάγκη του για συντροφιά υπερίσχυσε. Κτύπησε το κουδούνι και περίμενε αρκετά μέχρι να δει τον αγουροξυπνημένο φίλο του να του ανοίγει.
“Χριστός κι Απόστολος!”, τον υποδέχθηκε εκείνος έκπληκτος. “Πως είσαι έτσι ρε; Φάντασμα είδες;”.
“Δεν είδα μόνο ένα”, απάντησε κουρασμένα. “Χιλιάδες φαντάσματα με κυνηγάνε τελευταία!”.
“Πέρνα μέσα, κάνω καφέ να τα πούμε”.
Με το που μπήκε στο εργένικο δυάρι ο Τζόρνταν, αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν η έντονη μυρωδιά αρώματος. Χωρίς να είναι και ο πιο ειδικός, υπέθεσε πως ήταν γυναικείο και από την ένταση του έδειχνε πως όποια το φορούσε δεν θα είχε πολλή ώρα που έφυγε.
Από την άλλη όμως ο Τάσος έμοιαζε σαν μόλις να είχε ξυπνήσει. Άλλο ένα περίεργο που ήρθε να προστεθεί στα τόσα που είχαν συμβεί.
“Λοιπόν;”, τον ρώτησε ο Τάσος αφού έφερε τους καφέδες.
“Τάσο πιστεύεις πως είμαι τρελός;”
“Για να πω την αλήθεια, όρκο πως είσαι νορμάλ, δεν παίρνω!”, του απάντησε χαμογελώντας. “Πάντως είναι μια καλή αρχή που άρχισες να το καταλαβαίνεις!”.
“Ποια είχες εδώ μπαγάσα;”, τον ρώτησε ο Τζόρνταν αλλάζοντας την κουβέντα που τον αναστάτωνε.
“Πάνε κοντά δυο βδομάδες που έχει να μπει κάποια εδώ μέσα.”, του απάντησε. “Πως σου ήρθε πάλι αυτό;”.
“Το άρωμα που είναι διάχυτο παντού!”, του απάντησε κοιτώντας τον στα μάτια
“Με δουλεύεις ρε φίλε;, εδώ μέσα βρωμάει σαν στάβλος! Έχω μέρες να καθαρίσω. Ξέρεις πως το νοικοκυριό δεν είναι το φόρτε μου!”.
Δεν συνέχισε τον ανούσιο διάλογο ο Τζόρνταν. Το να ήταν άλλη μια απόδειξη του πειραγμένου του μυαλού ήταν μια σοβαρή πιθανότητα. Η άλλη ήταν να του έλεγε ψέματα ο Τάσος, αν και δεν έβρισκε το λόγο για κάτι τέτοιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου