ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΣ
Ξεδίπλωσα απόψε, τα φύλλα της ψυχής μου,
μουτζούρες σκαλισμένες σε άγραφο χαρτί.
Ενθύμια κι εικόνες, της άχαρης ζωής μου,
σφάλματα κι απουσίες, κι ατέλειωτα γιατί.
Άπλωσα στο κρεβάτι, της μοναξιάς τις μέρες,
τις νύχτες του χειμώνα, που έλειπες εσύ.
Τις ώρες που τρυπούσαν, το στήθος μου σαν σφαίρες,
κι ο πόνος με κερνούσε, του φόβου το κρασί.
Παλιές φωτογραφίες, αγάπες ξεχασμένες,
ασήμαντα σημάδια, στην άκρια του νου.
Βραδιές χωρίς ουσία, σχέσεις απελπισμένες,
ταξίδι στην ανάμνηση, τ’ απέραντου κενού.
Μα η μοίρα η καλή μου, μου έφερε εσένα,
κι ο κόσμος όλος άλλαξε κι έγινε φωτεινός.
Σβηστήκανε για πάντα, τα χρόνια τα χαμένα,
κι η κόλαση, παράδεισος έγινε, κι ουρανός.
(Ρ)
Έφερες στη ζωή μου την Άνοιξη ξανά,
στη γκρίζα χειμωνιά μου, του Μάη ξαστεριά.
Στις δύσκολες τις ώρες, το χέρι να πιαστώ,
και μόνο που υπάρχεις, γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου