Καλοκαίρι.
Μία παρέα τόσο νέα που δεν τους νοιάζει να έχουν σκιά στην παραλία. Το τέλος των διακοπών κοντά.
Ένα αγόρι και ένα κορίτσι.
Χτες το βράδυ κάθισαν στο μπαλκόνι μόνοι μέχρι την ανατολή. Τα είπαν όλα εκτός από το πιο σημαντικό.
Το τέλος των διακοπών κοντά.
Και εκείνη θα φύγει σε άλλα μέρη. Όπου σίγουρα θα υπάρχουν άλλες αγκαλιές.
“Μαλακία που φεύγεις.”
Δήλωση. Και η ερώτηση;
Του χαμογελάει χωρίς άλλο σχόλιο. Περιμένει ίσως κάτι παραπάνω.
Το φως αρχίζει να μαλακώνει και η παρέα αποφασίζει να γυρίσει στο χωριό. Πρέπει να χωρέσουν όλοι στο μικρό νοικιασμένο φιατάκι. Το κορίτσι κάθεται στο πίσω κάθισμα, στη μέση. Είναι η πιο μικροκαμωμένη. Το αγόρι δίπλα της, όπως έχει γίνει κι άλλες φορές. Όμως, σήμερα, στριμωγμένοι στο πίσω κάθισμα, νιώθουν πιο έντονη την παρουσία των κορμιών τους, παρόλο που δεν ακουμπούν ο ένας τον άλλον.
Η πρώτη στροφή έχει τα δικά της σχέδια. Κάποια γυμνά, αλατισμένα μέρη του σώματος ακουμπούν και ανατριχιάζουν. Τα γόνατα. Οι ώμοι. Στη δεύτερη στροφή απομακρύνονται, για να ξαναβρεθούν στην τρίτη. Και ξανά, και ξανά. Κάτι τους τραβάει κοντά και δεν είναι μόνο η φυγόκεντρος. Η όπως αλλιώς λέγεται στη φυσική η δύναμη αυτή της στροφής.
Από τη θέση της το κορίτσι βλέπει ένα μόνο τα χέρια του, τα γόνατα, τα πόδια γεμάτα άμμο ( πόσες φορές στο μέλλον θα του θυμίσει να καθαρίσει καλά την άμμο δεν το ξέρει ακόμα). Για να τον κοιτάξει πρέπει να σηκώσει το κεφάλι. Εκείνος κοιτάζει έξω από το ανοιχτό παράθυρο, αλλά δεν βλέπει. Όλες οι αισθήσεις του είναι αφιερωμένες αλλού.
Μέσα στο αυτοκίνητο όλα έχουν σωπάσει και αντηχούν εκκωφαντικά οι καρδιές τους.
Οι στροφές συνεχίζονται.
Άγγιγμα και προσμονή. Άγγιγμα και προσμονή. Κάθε άγγιγμα κρύβει τα μυστικά από τις νύχτες που θα έρθουν.
Κάθε προσμονή, ο φόβος του αποχωρισμού. Μήπως με ακούμπησε κατα λάθος; Μήπως στην επόμενη στροφή θα με αποφύγει;
Μετά από λίγο, η δύναμη των κορμιών τους αγνοεί την φυσική. Μένουν να ακουμπούν ο ένας τον άλλον, χωρίς να κοιτάζονται.
Φτάνουν στο ξενοδοχείο, το φιατάκι σταματάει. Τόση ώρα δεν έχουν πάρει ανάσα. Δεν θέλουν να βγουν από το αυτοκίνητο, να ξεκολλήσουν από αυτό το αλμυρό άγγιγμα. Τολμούν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον.
Και μετά;
Και μετά παντρεύτηκαν.
γράφει η Χριστίνα Κατσιαδάκη
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου