Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
Έβαλε το χέρι στο στήθος του και χάιδεψε το Σταυρό του. Πώς να εξηγούσε την έλξη που είχε νιώσει όταν πρωτοαντίκρισε το όμορφο αγόρι; Πώς να πει με λόγια όσα αισθάνθηκε όταν το είδε να κάνει γυμνό μπάνιο στη λίμνη δίπλα στο μοναστήρι;
Πώς να περιγράψει τις νύχτες που ξαγρυπνούσε με ανήθικες εικόνες να τον βασανίζουν; Κι όμως τελικά πάλεψε τον πειρασμό και δεν ενέδωσε. Προσευχήθηκε, έκλαψε, εξομολογήθηκε και πίστευε πως ξεπέρασε το πάθος του. Μπορεί κάποιες μέρες να επανέρχονταν οι άνομες σκέψεις, όμως τις πολεμούσε με σθένος.
«Ψέματα!», ψέλλισε με σβησμένη φωνή, προσθέτοντας ένα ακόμα κρίμα στην ψυχή του.
«Και με μένα γιατί τα έβαλε;», ξαναρώτησε η Αρχοντούλα. «Πρώτη φορά το είδα και πρώτη φορά με είδε!».
«Γνωρίζουν τα πάντα οι δαίμονες», της απάντησε. «Ή μάλλον όσα τους επιτρέπει ο Θεός και η δική μας συμπεριφορά να γνωρίζουν».
«Δηλαδή για να καταλάβω, οι δαίμονες ξέρουν πράγματα που εγώ ούτε καν θυμάμαι;», είπε απορημένη.
«Φοβάμαι πως ναι! Μπορεί να είναι κρυμμένα στο μυαλό σου, όμως κάποτε τα έζησες. Κι αυτοί είναι πάντα εκεί και τα καταγράφουν.
Η Αρχοντούλα απέμεινε ζαρωμένη κρατώντας το χέρι του παπά Τα λόγια του την είχαν τρομοκρατήσει. Όσο κι αν δεν την έπεισε απόλυτα για την ιστορία με τον νεαρό καλόγερο, στα υπόλοιπα είχε δίκιο. Ποιος ξέρει τι άσχημα είχε κάνει στο παρελθόν ώστε να σβήσουν απ το μυαλό της! Από την άλλη όμως, γιατί κανείς δεν την αναζήτησε όλα αυτά τα χρόνια; Δικούς της ανθρώπους δεν είχε να νοιαστούν; Ή μήπως αυτούς έβλαψε και τη διέγραψαν απ τη ζωή τους;
«Πρέπει οπωσδήποτε να μάθω τι έχει συμβεί στην προηγούμενη ζωή μου!», είπε μιλώντας πιο πολύ στον εαυτό της. «Κάποιος τρόπος θα υπάρχει να ξεκλειδώσω τις μνήμες μου!».
«Το ότι έφυγες από την βολή σου προαισθανόμενη κίνδυνο, είναι καλό σημάδι πως κάτι επανέρχεται στη μνήμη σου. Ίσως αν επισκεπτόσουν ένα ειδικό τα πράγματα να ξεκαθάριζαν πιο γρήγορα», την παρότρυνε.
Ούτε να το σκεφτεί δεν θέλησε η Αρχοντούλα. Μόνη έπρεπε να βρει το δρόμο. Κανείς άλλος δεν είχε δικαίωμα να μάθει. Αν κάποιο μεγάλο μυστικό υπήρχε πραγματικά, ποιος της εγγυόταν πως ο ειδικός δεν θα το αποκάλυπτε κάνοντας της ζημιά;
«Θα θυμηθώ!», του είπε με σταθερή φωνή. «Πρέπει να θυμηθώ!».
________
ΘΗΒΑ 1926
Η κηδεία του Γιώργη του Ροδά δεν έμοιαζε με τις άλλες. Ούτε κλάματα, ούτε μοιρολογίστρες δεν συνόδευαν τη σορό του στην τελευταία του κατοικία. Κι ο ιερέας περισσότερο από θρησκευτικό καθήκον τελούσε την ακολουθία. Δεν ήταν αγαπητός ο μακαρίτης στο χωριό. Οξύθυμος και κακότροπος μόνο με καυγάδες ασχολούταν.
Με την οικογένεια του ήταν ακόμα χειρότερος. Ξυλοδαρμοί και βρισιές ήταν στην καθημερινή διάταξη. Κυρίως στη γυναίκα του έβγαζε όλη του τη μανία. Στην Αρχοντούλα, την κόρη του, κάπως καλύτερα φερόταν. Αν μπορείς να πεις καλύτερα το ότι την βίαζε από τα δεκατρία της! Στην αρχή την απειλούσε να μη μιλήσει γιατί θα τη σκοτώσει. Με το πέρασμα των χρόνων ζούσαν σαν ζευγάρι Η Αρχοντούλα τον σιχαινόταν, όμως και τον φοβόταν ταυτόχρονα. Σήμερα ίσως ήταν η ομορφότερη μέρα της ζωής της! Μαζί με το κάθαρμα που της έλαχε για πατέρας, θα θαβόταν και η ντροπή για όλα αυτά που πέρασε. Στα εικοσιένα της θα ξανάρχιζε τη ζωή της απ την αρχή με την ελπίδα πως οι πληγές της ψυχής της γρήγορα θα επουλωθούν.
Όλα αυτά τα χρόνια μίσησε και τον πατέρα της αλλά και όλους τους άντρες. Γιατί αν αυτός που την έφερε στον κόσμο της φέρθηκε έτσι, σκέψου οι υπόλοιποι! Στο σεξ δεν έβρισκε καμία ευχαρίστηση. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Αυτή η πράξη δεν ήταν αποτέλεσμα αγάπης ή έστω έλξης, αλλά βίας και ταπείνωσης!
Οι άλλες κοπέλες του χωριού παραξενεύονταν με τη συμπεριφορά της. Όμορφη ήταν, ίσως η πιο όμορφη από όλες τους και τα αγόρια σχεδόν όλα ερωτευμένα μαζί της. Εκείνη όμως ψυχρή και απόμακρη, άλλαζε τη συζήτηση όταν περιστρεφόταν γύρω από τα ερωτικά τους.
Είχαν δίκιο να αισθάνονται περίεργα με τη στάση της, γιατί δεν ήξεραν. Κανείς δεν ήξερε! Κανείς δεν έπρεπε να ξέρει. Αυτό το Σταυρό μόνη της τον κουβαλούσε μέχρι το Γολγοθά. Τώρα όμως ερχόταν η Ανάσταση αρκεί να άφηνε πίσω τις κακές αναμνήσεις και να έστηνε τη νέα πραγματικότητα της.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου