Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Ο Θανάσης την κοίταξε με μάλλον άγριο βλέμμα.
“Νομίζω η σωστή προσφώνηση είναι: Την ευχή σας!”, την παρατήρησε αυστηρά, αλλά η ηγουμένη χαμογέλασε καλοσυνάτα.
“Δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να ξέρουν το τυπικό”, τον μάλωσε. “, και άπλωσε το χέρι προς την Μαρία. Εκείνη αν και ήξερε καλά πως η πρέπουσα κίνηση ήταν να το φιλήσει, αρκέστηκε σε μια απλή χειραψία. Η ηγουμένη δεν φάνηκε να ενοχλείται από την απρέπεια σε αντίθεση με τον Θανάση που έδειξε φανερά τη δυσαρέσκεια του.
”Περάστε στο Αρχονταρίκι για έναν καφέ”, τους προσκάλεσε η ηγουμένη. “Έπειτα έχουμε όλο τον καιρό να δούμε τις αγιογραφίες”.
Η Μαρία αρνήθηκε την πρόσκληση προφασιζόμενη ξαφνική αδιαθεσία. Επικαλέστηκε την ανάγκη για καθαρό αέρα και τους γύρισε την πλάτη. Περπατώντας άσκοπα το μάτι της έπεσε σε δυο νεαρές καλόγριες που συζητούσαν χαμηλόφωνα όρθιες στο αίθριο. Θα πρέπει να ήταν πάνω κάτω στην ηλικία της, τουλάχιστον η μία γιατί η δεύτερη έδειχνε μερικά χρόνια μεγαλύτερη. Περίεργο της φάνηκε πως η πιο μεγάλη έδειχνε σεβασμό απέναντι στην νεότερη. Πλησίασε διακριτικά σε απόσταση να μπορεί να ακούει τη συνομιλία τους. Αν και προσπάθησε να περάσει απαρατήρητη, δεν διέφυγε της προσοχής τους. Γύρισαν και την κοίταξαν με ιλαρό βλέμμα. “Μαριγώ!”, άκουσε να της φωνάζει αυτή που φαινόταν η νεότερη.”Χριστέ μου είσαι εσύ πραγματικά;”
Άργησε να αναγνωρίσει την παλιά φιλενάδα κάτω από το σχήμα της μοναχής.
“Καλλιόπη!, της είπε με φωνή που δεν έκρυβε την απέχθεια της. “Πως έγινες έτσι καημένη!”
Η δεύτερη καλόγρια απομακρύνθηκε αφού έβαλε μετάνοια. “Έλα να καθίσουμε λίγο”, πρότεινε η Ιουλίτη, παραβλέποντας το επιθετικό της ύφος. “'Έχουμε τόσα χρόνια να τα πούμε. ”. Δέχτηκε με βαριά καρδιά, αφήνοντας ωστόσο αρκετό χώρο ανάμεσα τους, σαν να μην ήθελε καν να την αγγίξει.
“Τα δικά σου τα ευχάριστα τα έχω μάθει”, συνέχισε πρόσχαρα. “Μου τα πρόφτασε η μητέρα μου. Μπράβο Μαριγώ, τα κατάφερες καλά στη ζωή σου!”
“Μα και συ!”, ειρωνεύτηκε η Μαρία. “Σκέτο μανεκέν είσαι μ΄αυτή την κελεμπία! Όμως”, σοβαρεύτηκε απότομα. “μην με ξαναπείς με αυτό το ηλίθιο όνομα! Μαρία με λένε!”
“Λοιπόν Μαρία”, απάντησε τονίζοντας το όνομα, “όσο κι αν δεν μπορείς να το καταλάβεις, είμαι ευτυχισμένη εδώ. Έχω ότι ονειρεύτηκα. Αδελφές που με αγαπάνε, τη φύση, τον Θεό! Εσύ;”
“Εγώ;”, κάγχασε προκλητικά. “Εγώ έχω ότι δεν μπορείς να αποκτήσεις ποτέ! Χρήματα που αγοράζουν όλο το μοναστήρι, φήμη, καριέρα συνεχώς ανερχόμενη, και κυρίως ένα πανέμορφο παιδί. Δεν τα λες και λίγα!”
“Ασφαλώς και δεν είναι λίγα.”, συμφώνησε ήρεμα η Ιουλίτη. “Θα πρέπει να δοξάζεις τον Θεό για την επιτυχία σου. Όμως, ευτυχισμένη είσαι καλή μου;”
“Η ευτυχία είναι στιγμές. Κανείς δεν είναι ευτυχισμένος για πάντα, εκτός αν βρίσκεται στη Νιρβάνα! Μη μου πεις πως βρίσκεσαι εκεί!”
“Έχω την αγάπη του Θεού Μαρία! Μόνο Αυτός είναι η πηγή της ευτυχίας! Εύχομαι να το ανακαλύψεις και συ. Από τους ανθρώπους θα προδοθείς κάποτε, από το Θεό ποτέ! Να το θυμάσαι πάντα αυτό!”
Η Μαρία σηκώθηκε βαριεστημένη. Αυτές οι μεταφυσικές αναζητήσεις την κούραζαν τρομερά. Δεν πίστευε σε Θεό, δεν την ενδιέφερε καν η ύπαρξη Του. Έβγαλε μια κάρτα και την έδωσε στην Ιουλίτη.
“Εδώ θα με βρεις όποτε χρειαστείς κάτι. Όμως να χαρείς, μην πεις αυτό το αστείο όνομα στη γραμματέα μου, γιατί θα το περάσει για φάρσα! Η Καλλιόπη θα πεις.”
Πικράθηκε η Ιουλίτη από τη συμπεριφορά της, όμως κατάφερε να χαμογελάσει. Έβγαλε με τη σειρά της ένα μικρό βιβλιαράκι με την ιστορία της Μονής και της το έδωσε.
“Έχει το τηλέφωνο του μοναστηριού στην πρώτη σελίδα. Και βέβαια φρόντισε να με ζητήσεις με το “αστείο” όνομα! Έτσι με ξέρουν οι αδελφές. Στο καλό, καλή τύχη, και χρόνια πολλά για την γιορτή σου!”
Περιπλανήθηκε άσκοπα στους χώρους της μονής, με μια περίεργη διάθεση. Η συνάντηση με την Καλλιόπη, επανέφερε παλιές μνήμες που προσπαθούσε να θάψει στα βάθη του μυαλού της. Αυτή η απίστευτη ηρεμία με την οποία αντιμετώπισε η Καλλιόπη τις προσβολές της, αντί να τη συνετίσει, της δημιούργησε θυμό, μπορεί και μίσος ακόμη. Αρνιόταν να πιστέψει πως η έξαλλη έφηβη με την άσωτη ζωή, μεταμορφώθηκε ξαφνικά στη σεμνή και θεοφοβούμενη μοναχή, που αντίκρισε πριν από λίγο. Κι ύστερα όλων τα πρόσωπα εκεί μέσα εξέπεμπαν την ίδια ηρεμία, που η ίδια αδυνατούσε να νιώσει. Αντίθετα, ταραχή και μια ακατανίκητη επιθυμία να φύγει τρέχοντας, ήταν ότι ακριβώς αισθανόταν.
Ο Θανάσης, που την αναζητούσε αρκετή ώρα, την βρήκε να κάθεται σε ένα πέτρινο πεζούλι κοντά στην είσοδο της μονής. Με κόπο την έπεισε να τον ακολουθήσει στο καθολικό. Η ταραχή της μεγάλωσε με την είσοδο της στο μισοσκότεινο ναό. Τα βλέμματα των αυστηρών αγίων που γέμιζαν τους τοίχους, την έκαναν να ανατριχιάσει. Κατά έναν περίεργο τρόπο, ένιωθε πως κοιτούσαν αποκλειστικά και μόνο εκείνη!
Η ηγουμένη που στεκόταν στη πόρτα κατάλαβε την αναστάτωση της, όμως δεν τόλμησε να την πλησιάσει. Μια πολύ αρνητική ενέργεια αισθανόταν να βγαίνει από αυτό το κορίτσι και αυτή η τόσο έμπειρη στον πνευματικό πόλεμο την συνέλαβε αμέσως. Αποφάσισε να ενημερώσει τον Θανάση.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου