Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Αυτή η εξέλιξη οδήγησε τις αρχές στην εκδοχή της αυτοκτονίας και έτσι αν και η υπόθεση παρέμεινε ανοικτή στην ουσία οι έρευνες σταμάτησαν.
Ο μόνος που δεν ασπάστηκε αυτή την εκδοχή ήταν ο Αργύρης. Για άλλη μια φορά ο Πετρής κατάφερε να είναι ένα βήμα μπροστά από τον ίδιο και τον νόμο. Αδυνατούσε να πιστέψει πως ο Ορφέας αυτοκτόνησε. Τύποι σαν κι αυτόν είναι γατζωμένοι στην ζωή και δύσκολα παίρνουν τέτοιες αποφάσεις. Άλλωστε και η Νίκη που της τηλεφώνησε είχε την ίδια γνώμη κι αυτή τον γνώριζε πολύ καλύτερα.
Αποφάσισε να σταματήσει να ασχολείται με το θέμα. Είχε πολύ σοβαρότερα πράγματα να σκεφτεί αυτό τον καιρό. Η Αναστασία όπως τον ενημέρωσε η Υπαπαντή, έχανε ανεξήγητα βάρος εδώ και ένα μήνα. Ο γιατρός της προβληματιζόταν με τα χαμηλά λευκά της αιμοσφαίρια και πρότεινε να κατέβει στην Αθήνα για περαιτέρω εξετάσεις. Η ίδια ούτε να ακούσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και ο μόνος που μπορούσε να την πείσει ήταν ο Αργύρης. Αυτό το Σάββατο θα κατέβαινε στο νησί και θα την έπαιρνε έστω και με το ζόρι!
Τελικά τα πράγματα αποδείχθηκαν ιδιαίτερα σοβαρά! Η Αναστασία έπασχε από μια μορφή λευχαιμίας και εισήχθη εσπευσμένα στο “Μεταξά”. Μπήκε αμέσως στην απομόνωση και σε πρόγραμμα χημειοθεραπειών. Το επόμενο στάδιο, αν όλα πήγαιναν καλά στο πρώτο ήταν η μεταμόσχευση μυελού. Γι αυτό όλη η οικογένεια μπήκε στη διαδικασία δωρεάς.
Οι γονείς απορρίφθηκαν αμέσως λόγω ηλικίας και έτσι οι μόνοι που απέμεναν ήταν ο Αργύρης και ο Πετρής. Το δείγμα του Αργύρη δεν ήταν αρκετά συμβατό, όμως οι γιατροί ήταν σχεδόν σίγουροι πως του δίδυμου αδελφού θα ήταν σε μεγάλο έως απόλυτο βαθμό.
Την ενημέρωση του Πετρή ανέλαβε η Υπαπαντή παρόλο που ο Αργύρης δεν ήταν καθόλου αισιόδοξος για την απόφαση του αδελφού του.
“Δεν μπορεί!”, επέμενε η Υπαπαντή. “Την αγαπάει την Αναστασία και θα την βοηθήσει!”.
Ο Αργύρης δεν ήθελε να της κόψει τα φτερά, όμως ήταν βέβαιος πως ο Πετρής θα αρνιόταν έστω και αυτή την απλή διαδικασία. Η ψυχή του ήταν μαύρη και τέτοιες ευαισθησίες δεν χωρούσαν μέσα της. Εξάλλου δύο μήνες τώρα, ούτε μια φορά δεν πήγε στο νοσοκομείο. Μόνο δυο τρία τυπικά τηλεφωνήματα, κι αυτό ήταν όλο!
Μετά από πολλές δυσκολίες κατάφερε η Υπαπαντή να κλείσει ραντεβού μαζί του. Ούτε που της είχε περάσει ως τότε απ το μυαλό πως θα χρειαζόταν τόσες διαδικασίες για να την δεχτεί ο γιος της.
“Θέλεις να ανέβουμε μαζί;”, πρότεινε διστακτικά ο Αργύρης στην είσοδο του μεγάρου.
“Καλύτερα μόνη μου”, του απάντησε αποφασιστικά. “Ξέρω πως δεν τα πάτε καλά οι δυό σας”.
Η συνάντηση μάνας και γιου μετά από τόσο καιρό δεν ήταν και τόσο θερμή. Παρ΄όλες τις προσπάθειες της Υπαπαντής η αντιμετώπιση του Πετρή ήταν από αδιάφορη έως παγερή. Εν τούτοις είχε την ευγένεια να της προσφέρει τουλάχιστον έναν καφέ.
“Λοιπόν;”, τη ρώτησε ψυχρά. “Τι ακριβώς θέλεις από μένα; γιατί μη μου πεις πως απλώς με πεθύμησες!”.
Η Υπαπαντή στριφογύρισε στην καρέκλα της και ήπιε μια γουλιά καφέ, για να κερδίσει χρόνο, ψάχνοντας τα κατάλληλα λόγια.
“Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ, έτσι δεν λένε; Όμως έχεις δίκιο, δεν ήρθα μόνο για να σε δω.”.
Η καρδιά της κτυπούσε δυνατά γιατί στα μάτια του Πετρή έβλεπε την απόρριψη. Η ελπίδα της ήταν η αδελφική αγάπη να υπερνικήσει την περιφρόνηση προς το πρόσωπο της.
“Ξέρεις ασφαλώς την κατάσταση της Αναστασίας”, άρχισε τελικά να μπαίνει στο θέμα. ”Χρειάζεται μεταμόσχευση μυελού και ο Αργύρης δεν είναι αρκετά συμβατός. Εμείς δεν επιτρέπεται λόγω ηλικίας και το να βρεθεί συμβατός δότης σύντομα, είναι σαν να σου πέφτει ο πρώτος αριθμός του λαχείου.”.
Σταμάτησε να δει την αντίδραση του στα λόγια της και με απογοήτευση αντίκρισε την ίδια παγωνιά στο βλέμμα του. Μάζεψε τα κομμάτια της και συνέχισε χωρίς πολλές ελπίδες αυτή τη φορά.
“Οι γιατροί λένε πως οι πιθανότητες να είσαι εσύ ο κατάλληλος δότης είναι πολύ μεγάλες, μιας και είσαστε δίδυμοι. Η ζωή της κρέμεται στα χέρια σου, και η επέμβαση είναι απλή. Σε λίγες ώρες μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου!”.
Αυτό που ακολούθησε έφερε ναυτία στην Υπαπαντή. Ο Πετρής ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια, τόσο που τα μάτια του έγιναν κατακόκκινα.
“Δηλαδή τι μου λες;”, ρώτησε κυνικά μόλις κατάφερε να σταματήσει τα γέλια. “Να μπω στα καλά καθούμενα στο νοσοκομείο, να μου τρυπήσουν την σπονδυλική στήλη και να μείνω ξάπλα ώρες ολόκληρες για να σώσω την κορούλα σου; Βρες μου έναν καλό λόγο να το κάνω!”.
“Σε παρακαλώ!”, το μόνο που μπόρεσε να ψελλίσει η πονεμένη μάνα. “Λυπήσου την αδελφή σου, που δεν σου έχει φταίξει σε τίποτα!”.
“Κανείς σας δεν με βοήθησε ποτέ”, απάντησε ψυχρά. “Ούτε και εγώ έχω σκοπό να βοηθήσω κανέναν σας! Κι αν αύριο ψοφήσετε όλοι καρφί δεν μου καίγεται! Τώρα αν δεν θέλεις κάτι άλλο, να πηγαίνεις. Έχω και δουλειές!”.
Η Υπαπαντή κάρφωσε τα δακρυσμένα μάτια της επάνω του. Το δεύτερο παιδί που έχανε μέσα σε λίγους μήνες, κι αυτό δεν το πήρε ο Χάρος, αλλά η κακία και η επιρροή των δαιμόνων. Τουλάχιστον να σωνόταν η Αναστασία της, αν και μετά την άρνηση του Πετρή, τα πράγματα γίνονταν δραματικά δύσκολα.
Ο Αργύρης κατάλαβε αμέσως το τι είχε συμβεί, άλλωστε δεν είχε και πολλές αμφιβολίες για τη συμπεριφορά του αδελφού του. Αγκάλιασε τρυφερά τη μάνα και προσπάθησε να της δώσει κουράγιο.
“Θα βρεθεί δότης μάνα! Και ίσως είναι καλύτερα να μην πάρει τίποτα απ τον Πετρή η Αναστασία, μήπως την μολύνει με το δηλητήριο της κακίας του!”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου