ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 96η συνέχεια (Η μεγάλη απόφαση )

 Δείτε εδώ  τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο

Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα

“Βγήκε στη βεράντα”, της απάντησε το ίδιο τρομαγμένη. “Μετά δεν ξέρω!” 

 Η Βαγγελιώ σταυροκοπήθηκε συγκλονισμένη και η Μαρία την κάλεσε να καθίσει δίπλα της. Αν και εξοικειωμένη με τις μεταφυσικές εμπειρίες, η σημερινή ξεπερνούσε όλες τις προηγούμενες. Αυτή τη φορά υπήρχε και δεύτερος αυτόπτης μάρτυρας. Υπήρχε και η ανοιχτή πόρτα που αποδείκνυε την εξώκοσμη παρουσία. 

 “Πόσες φορές μου έστειλαν μήνυμα οι ουρανοί, και εγώ πέταξα στα σκουπίδια τις προειδοποιήσεις τους!”, μονολόγησε συντετριμμένη, και η Βαγγελιώ την κοίταξε με έκδηλη απορία.

“Συγχώρα με μάνα!”, ξεκίνησε την εξομολόγηση, αποφασισμένη αυτή την φορά να φτάσει ως το τέλος. Ως την κάθαρση! Της αφηγήθηκε όλη την ιστορία χωρίς να κρύψει την παραμικρή λεπτομέρεια. Ούτε στιγμή δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει τον εαυτό της, αντίθετα περιέγραψε με ανατριχιαστική ειλικρίνεια όλες τις αποτρόπαιες πράξεις της. Επέμεινε με ιδιαίτερη έμφαση στο άνομο πάθος της για τον πατέρα της και τον τραγικό θάνατο που του επιφύλαξε. Όλη αυτή την ώρα τα μάτια της ήταν διαρκώς δακρυσμένα, όπως και της Βαγγελιώς που δεν την διέκοψε στιγμή. Με το τέλος της διήγησης η Μαρία ξέσπασε σε ένα γοερό κλάμα. Αγκαλιασμένες έκλαψαν και οι δυο για πολύ ώρα. 

 “Συγγνώμη μάνα!”, επανέλαβε η Μαρία με τρεμάμενη φωνή. “Γιατί;”, ήταν η μόνη λέξη που κατάφερε να πει η Βαγγελιώ, έπειτα από αρκετά λεπτά σιωπής., αλλά η Μαρία δεν είχε κάτι να απαντήσει, μόνο την κοίταξε με βλέμμα που φανέρωνε αβάσταχτο πόνο.

 “Μετάνιωσες τώρα, έτσι δεν είναι”, ξαναρώτησε η Βαγγελιώ με ελπίδα. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, ενώ τα μάτια της έτρεχαν ασταμάτητα. “ 

 ”Θα παραδοθώ στην Αστυνομία”, είπε ξαφνικά κάνοντας την Βαγγελιώ να αναπηδήσει έντρομη. 

“Προς Θεού παιδί μου! Πέρασαν τόσα χρόνια, τι θα ωφελήσει αυτό;” 

 “Θα αποδοθεί δικαιοσύνη μάνα! Θα μάθουν την αλήθεια οι άνθρωποι τους. Λίγο είναι;” 

 “Και θα αλλάξει κάτι κόρη μου; Απλώς θα καταστρέψεις δυο ζωές ακόμη. Τη δική σου και τη δική μου!” 

 “Δεν ξέρω”, μουρμούρισε αποκαμωμένη. “Πραγματικά δεν ξέρω.” 

 Και αλήθεια δεν ήξερε. Η σκέψη να παραδοθεί της φαινόταν η πιο δίκαιη. Έπρεπε να πληρώσει για τα εγκλήματα της, όμως μήπως η ταπείνωση που θα ένοιωθε απέναντι στους ανθρώπους που είχε πικράνει, δεν θα ήταν χειρότερη και από το πιο σκοτεινό μπουντρούμι; Είναι τρομακτικά οδυνηρό να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου και να παραδεχτείς τα λάθη και τα κρίματα σου, ενώ κανείς δεν σε αναγκάζει. Εξ άλλου αυτή ήταν και η εντολή του γέροντα, που σίγουρα κάτι παραπάνω ήξερε! Σηκώθηκε αργά και με προσοχή για να κάνει μερικά βήματα στον διάδρομο. Ένα τράβηγμα στο νεύρο του αριστερού ποδιού την ανάγκαζε να κουτσαίνει ελαφρά και να το κινεί με δυσκολία.

Αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που την απασχολούσε. Είχε τόσα να σκεφτεί και τόσα να κάνει τις επόμενες μέρες, που αυτό φαινόταν ασήμαντο.

Με την έξοδο της από το νοσοκομείο, τρεις μέρες μετά, πήρε ταξί κατευθείαν για το εργοστάσιο. Το αυτοκίνητο της είχε τα κακά του χάλια και το άφησε στη μάντρα για παλιοσίδερα. Την υποδέχθηκαν όλοι με ενθουσιασμό, κυρίως βέβαια ο Ερρίκος που στάθηκε πραγματικός βράχος όλο αυτό το διάστημα. “Κάλεσε τους μετόχους αύριο για έκτακτο συμβούλιο”, του είπε μετά το καλωσόρισμα. “ Έχω σημαντικές ανακοινώσεις να κάνω!” 

 Ο Ερρίκος προσπάθησε να μάθει περισσότερα, αλλά του το ξέκοψε αμέσως. 

 “Αύριο!”, επέμεινε σταθερά. 

 Έψαξε το τηλέφωνο της Ευγενίας και την κάλεσε. Παραξενεμένη εκείνη την άκουσε να την προσκαλεί στο αυριανό συμβούλιο, μετά από τόσα χρόνια. Αν και διστακτικά, δέχτηκε. Τον Θανάση ήξερε που θα τον έβρισκε. Την είχε ενημερώσει η Καλλιόπη, που της τηλεφωνούσε πάνω από δέκα φορές την ημέρα για να μαθαίνει τα νέα της υγείας της. Απέμεναν τα πιο δύσκολα. Έπρεπε να βρει τους γονείς του Αριστείδη, και ο Αποστόλης δεν μπορούσε να βοηθήσει, καθώς έπασχε από Αλτσχάιμερ πέντε χρόνια τώρα, και ζούσε στον κόσμο του. Ζήτησε το τηλέφωνο από τον ΟΤΕ, ελπίζοντας να είναι στο όνομα κάποιου από τους δύο, όμως δεν βρέθηκε τέτοια καταχώριση. Τηλεφώνησε τελικά σε ένα γραφείο ιδιωτικών ντετέκτιβ, που είχε συνεργαστεί στο παρελθόν, και τους ανέθεσε να τους βρουν. 

 Επόμενη κίνηση της ήταν να καλέσει τον Αλέξανδρο να παρευρίσκεται κι αυτός αύριο. Έγραψε στον υπολογιστή την εισαγωγή που θα έκανε στους μετόχους, αφού την άλλαξε αρκετές φορές. Το τελικό αποτέλεσμα την ικανοποίησε και το εκτύπωσε. Όλα έτοιμα! Από αύριο όλα θα έπαιρναν τον δρόμο τους!

Το επόμενο πρωινό οι μέτοχοι άκουσαν έκπληκτοι τη Μαρία να τους ανακοινώνει τις αποφάσεις της. Κανείς τους δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη, όσο κι αν αυτή η ξαφνική σύγκλιση τους είχε προϊδεάσει για σημαντικές αλλαγές. Με λίγα λόγια παραχωρούσε τις μετοχές της στον Ερρίκο, κρατώντας για τον εαυτό της ένα είκοσι τοις εκατό, καθιστώντας τον έτσι πλειοψηφικό μέτοχο. Μαζί με το 8% που ήδη κατείχε, έφτανε το 65%. Η πρόταση της να τον εκλέξουν πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο έγινε ομόφωνα αποδεκτή, όπως και η θέση της διευθύντριας πωλήσεων για την Ευγενία. 

Ο Αλέξανδρος ανέλαβε να φέρει σε πέρας όλα τα διαδικαστικά, και η Μαρία αφού τους ευχαρίστησε θερμά για την συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια τους αποχαιρέτησε συγκινημένη. Ο Ερρίκος σε κατάσταση υστερίας προσπάθησε να την κάνει να αλλάξει γνώμη. 

 “Πάντα θα είσαι ο καλύτερος μου φίλος!”, του υποσχέθηκε. “Τίποτα δεν θα αλλάξει στη σχέση μας, εκτός ίσως από την γκρίνια μου, που δεν πιστεύω να σου λείψει!”