Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο
«Και ποια είσαι εσύ κούκλα;;», ρώτησε προκλητικά χωρίς να παίρνει το βλέμμα από το στήθος της.
«Η Αρχοντούλα», πρόλαβε και απάντησε η Καλλιόπη. «Οι γονείς της ήταν οικογενειακοί μας φίλοι».
«Μάλιστα!», απάντησε αυτός ανάβοντας ένα τσιγάρο που έστριψε με επιμέλεια. Η μυρωδιά του καπνού έφερε αηδία στην Αρχοντούλα, όσο και η συμπεριφορά του. Δεν ήταν η μυρωδιά συνηθισμένου τσιγάρου αυτή. Δεν την αναγνώριζε αλλά κατάλαβε πως και κάτι άλλο περιείχε εκτός από καπνό. «Ωραίες φιλενάδες έχεις ρε μάνα!», χασκογέλασε. «Και γιατί μας την έκρυβες τόσο καιρό;».
«Σε παρακαλώ Αντρέα!», προσπάθησε να τον συνετίσει η Καλλιόπη, όμως η Αρχοντούλα τη διέκοψε και πήρε αυτή το λόγο.
«Άκου να δεις παλληκάρι μου! Θα μπορούσες να είσαι πιο ευγενικός με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις! Μια τυπική επίσκεψη ήρθα να κάνω στη μητέρα σου, μόλις έφτασα στην Αθήνα. Αν ήξερα πως θα συναντήσω ένα αγενές κακομαθημένο πλάσμα, θα το είχα αποφύγει!».
Ο Αντρέας εξακολούθησε να χαμογελάει αναίσχυντα. Τα όμορφα πράσινα μάτια του είχαν θολώσει από το κάπνισμα της μαύρης. Δεν είπε τίποτα άλλο, σηκώθηκε και αφού έριξε μια αδιάφορη ματιά στο μωρό που κοιμόταν ξαναπήγε στο δωμάτιο του.
«Δεν είναι κακός», προσπάθησε να τον δικαιολογήσει η Καλλιόπη. «Μόνο πολύ επιπόλαιος και με άσχημες παρέες. Από τότε που απολύθηκε απ το στρατό, κάνει δουλειές του ποδαριού. Ούτε κουβέντα να βρει μια αξιοπρεπή εργασία. Του αρέσουν τα εύκολα λεφτά. Να τώρα τελευταία κάνει τον σερβιτόρο σε ένα καμπαρέ της κακιάς ώρας. Όλα τα αποβράσματα εκεί μαζεύονται. Τέλος πάντων αρκετά ασχοληθήκαμε με δαύτον. Εσύ τι έχεις σκοπό να κάνεις από εδώ και πέρα;».
Η Αρχοντούλα σηκώθηκε να βάλει την πιπίλα στο μωρό που ξύπνησε και άρχισε να κλαίει. Ύστερα στράφηκε στην Καλλιόπη και την κοίταξε με πονεμένο βλέμμα.
«Τι σκοπό έχω; Μακάρι να ήξερα! Ξένη σε ξένο τόπο, και με ένα παιδί άρρωστο έχω πολλές επιλογές; Αν εύρισκα τους δικούς μου, ίσως μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Αλλά αυτό μου το ξεκόψατε, έτσι δεν είναι1».
«Δυστυχώς παιδί μου, αυτή είναι η αλήθεια. Ωστόσο μπορώ να σε βοηθήσω, τουλάχιστον μέχρι να ορθοποδήσεις. Το ισόγειο από τότε που έφυγε ο νοικάρης μας, είναι άδειο. Πέρα από μερικά έπιπλα που άφησε πίσω του, μπορώ να σου βρω και μερικά άλλα απαραίτητα. Τι λες ; Θα δεχτείς την έμπρακτη συγγνώμη μου!».
Η Αρχοντούλα δεν το σκέφτηκε πολύ, άλλωστε οι επιλογές που είχε ήταν λίγες. Τουλάχιστον θα εξασφάλιζε στέγη για ένα διάστημα για την ίδια και το μωρό. Το μόνο εμπόδιο ήταν ο Αντρέας. Τον φοβόταν και δεν θα ήθελε μπλεξίματα μαζί του.
Η Καλλιόπη σαν να μάντεψε το δισταγμό της την καθησύχασε.
«Το κλειδί του σπιτιού μόνο εσύ θα το έχεις. Κανείς δεν θα μπει μέσα αν δεν το θελήσεις!».
«Εντάξει τότε», απάντησε. «Μόνο να έβρισκα και μια γυναίκα να κρατάει το παιδί, μήπως βρω καμία δουλειά».
«Ούτε αυτό χρειάζεται!», χαμογέλασε η Καλλιόπη. «Εδώ θα δουλέψεις να με βοηθάς στο συγύρισμα και το φαγητό. Περάσανε τα χρόνια και ζορίζομαι να τα φέρω βόλτα! Και να δεις πως θα έρθουνε καλύτερες μέρες, να το θυμάσαι!».
Σαν υπόσχεση έμοιαζε η τελευταία φράση και η Αρχοντούλα την ευχαρίστησε και άρχισε να ονειρεύεται ένα λαμπρό μέλλον.
Οι πρώτες μέρες όμως δεν προμήνυαν αυτό το μέλλον. Ο Αντρέας εξακολουθούσε να της φέρεται σαν πόρνη και δεν έχανε ευκαιρία να την προσβάλει και να της ρίχνεται. Ώσπου μια μέρα που η μάνα του είχε βγει για τα ψώνια τη στρίμωξε στο δωμάτιο του και τη βίασε.
Έτσι θα φαινόταν σε έναν αντικειμενικό παρατηρητή, αλλά για την Αρχοντούλα δεν ήταν έτσι ακριβώς. Ο Αντρέας δεν της ήταν αδιάφορος και η αλήθεια ήταν πως κι αυτή τον προκαλούσε με τη στάση της. Πότε δήθεν τυχαία άφηνε το κουμπί στο φόρεμα ξεκούμπωτο, ενώ δεν φορούσε σουτιέν, πότε έβγαινε από το μπάνιο γυμνή, καλύπτοντας με μια μικρή πετσέτα τα άκρως απαραίτητα. Και ένα βράδυ που όλοι κοιμόντουσαν άνοιξε την πόρτα του δωματίου του και τον χάιδεψε απαλά. Δεν ήταν σίγουρη ότι ξύπνησε, όμως το ότι ερεθίστηκε ήταν φανερό από το φούσκωμα του μορίου του.
Στην ουσία λοιπόν προκάλεσε αν όχι επεδίωξε αυτή την εξέλιξη και η αντίδραση της δεν ήταν αυτή που θα ανέμενε κανείς σε ένα βιασμό. Το αντίθετο! Έδειχνε να το απολαμβάνει με ένα πρωτόγονο ζωώδες μένος. Χωρίς αναστολές δέχτηκε τον καταιγισμό ηδονής που την πλημύρισε αφήνοντας κραυγές που μόνο φόβο δεν μαρτυρούσαν.
Κι αν θα μπορούσε έστω και υποθετικά να θεωρηθεί βιασμός η πρώτη φορά, η δεύτερη είχε αυτήν να παίρνει τις πρωτοβουλίες! Με τεχνικές που δεν είχε ποτέ διδαχθεί, αλλά και εφαρμόσει, έφερε στα πρόθυρα της τρέλας τον Αντρέα με τις τόσες εμπειρίες! Το τέλος τους βρήκε αγκαλιασμένους σφικτά με τον Αντρέα από θηρίο να γίνεται αρνάκι και την ίδια σκλάβα του ερωτικού της παροξυσμού.
Κανένα συναίσθημα δεν υπήρχε, τουλάχιστον από την μεριά της. Μόνο μια ατέλειωτη δίψα για το κορμί του.
Στείλτε μας στο tinios60@gmail.com, διηγήματα, στίχους, ποιήματα με την ένδειξη: Προς δημοσίευση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου