Ήταν απόγευμα Πέμπτης όταν το καφενεδάκι στο πεζόδρομο της Δημοσθένους γέμισε από μοναχικές ανθρώπινες φιγούρες. Άνθρωποι ατημέλητοι με σκυθρωπά πρόσωπα που ψάχνανε μια γωνιά για να ομορφύνουν την απογευματινή τους ψυχική δυσφορία κάθονταν με άχρωμα χαρακτηριστικά μόνοι τους χαμένοι στις σκέψεις τους.
Εκείνο το μικρό καφενείο, που ήταν όλο κι όλο ένα δωμάτιο τέσσερα επί πέντε, αποτελούσε πόλο έλξης ιδιόρρυθμων ανθρώπων. Άνθρωποι που έδειχναν παράταιροι στα κοινωνικά πρότυπα,
σταματούσαν να πιουν έναν καφέ ή να ξεδιψάσουν με μια μπύρα και να εμπνευστούν απ’ τις εικόνες του πεζόδρομου που θύμιζαν κάτι το παλιό, κάτι το ολότελα ξεχασμένο.Εκείνη η μπύρα ήταν το κάτι άλλο σε κείνο το καφενεδάκι. Χόρταινες και μόνο που την έβλεπες να αναπνέει στα ψηλά και πλατιά ποτήρια. Σερβίρονταν πάντα έτοιμη να ξεχειλίσει απ’ το ποτήρι με τον αφρό να παλεύει να βγει έξω απ’ το στόμιο και συνοδεύονταν με κρακεράκια ολικής άλεσης που ήταν εμπλουτισμένα με σουσάμι. Ο πελάτης ικανοποιούτανε πρώτα με το μάτι και μετά με την γεύση. Τα ροφήματα απλά έρχονταν να δέσουν τη σαντιγί για κάποια λεπτά ηρεμίας, περίσκεψης και έμπνευσης.
Εκεί σε κείνο το καφενεδάκι βρισκόταν και ο φίλος μας ο Λευτέρης εκείνο το απόγευμα που είχε πάει ψάχνοντας να ξαναβρεί τη χαμένη του έμπνευση. Ώρες ατελείωτες είχε φάει σπίτι του προσπαθώντας να αναζωπυρώσει τη δημιουργικότητά του αλλά μάταιος κόπος. Το καφενεδάκι φάνταζε πλέον μονόδρομος για διέξοδο απ’ την ξηρασία του πνεύματος και έτσι βρέθηκε καθισμένος στις παλλαϊκές καρέκλες του να πίνει την ξανθιά του μπύρα.
Το κρύο φέτος είχε αργήσει να έρθει και η βροχή μόλις είχε ξεκινήσει να πέφτει πυκνά εδώ και μια εβδομάδα. Η γη όπου ήταν ακάλυπτη από πίσσα και τσιμέντο μύριζε χώμα και τα φυτά έδειχναν αναζωογονημένα ύστερα απ’ τη λειψυδρία του περασμένου μήνα. Δεκέμβρης και μόλις είχε αρχίσει να θυμίζει χειμώνα ο καιρός.
Εκείνο το σημείο όπου ήταν εγκατεστημένο το καφενεδάκι είχε κάτι το μαγικό. Οποιαδήποτε εποχή του χρόνου και να περνούσες ένα αίσθημα γαλήνης ξεφύτρωνε στην ψυχή σου. Τα λιγοστά δέντρα που ήταν ριζωμένα κατά μήκος του πεζοδρόμου ανά μερικά μέτρα το ένα απ’ τ’ άλλο θύμιζαν γειτονιές του ’60 στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Ο πεζόδρομος τόσος όσο χρειαζότανε να είναι για να χορταίνει το μάτι και τα μαγαζιά λιγοστά και συγκεκριμένα δύο. Ένα το καφενεδάκι μας και ένα άλλο η ταβέρνα του κυρ Μανώλη. Εκεί, σε κείνο τον χώρο ήταν που γινόταν και το πανηγύρι του προφήτη Ηλία, γύρω απ’ την αρχοντικά φτιαγμένη εκκλησία προς τιμή του προφήτη. Η πελατεία των δύο μαγαζιών ανανεωνόταν από τους διαβάτες που η τύχη τους έφερνε προς τα εκεί. Απ’ την ταβέρνα στο καφενεδάκι για κανένα καραφάκι τσίπουρο και απ’ το μεσημεριανό καφεδάκι στην ταβέρνα για το κλείσιμο της μέρας.
Μόνον εκείνοι οι μοναχικοί τύποι ήταν μόνιμα θαμώνες στο καφενεδάκι χωρίς ποτέ να έχουν κάνει την τιμή να εμφανιστούν και στην ταβέρνα. Ο Λευτέρης λοιπόν ήταν ένας του σιναφιού τους. Μονήρης, λιγόλογος και τραβηγμένα δύστροπος σύχναζε σαν όλες εκείνες τις χαρακτηριστικές φιγούρες στα τραπεζάκια του μικρού καφενείου. Εκείνο το απόγευμα, κοπιάζοντας να κατεβάσει καμιά ιδέα για να γεμίσει έστω και μισή κόλλα χαρτί, είχε αναπαύσει το σώμα του πλαδαρά πάνω σε μια απ’ τις τέσσερις ψάθινες καρέκλες που περιστοίχιζαν το μπλε σιδερένιο στρογγυλό τραπέζι και είχε παραγγείλει ένα ποτήρι βαρελίσια μπύρα μήπως και βοηθήσει το δυσκίνητο μυαλό του.
Μια ώρα είχε περάσει απ’ όταν έφτασε στο αγαπημένο του στέκι και αυτή η ριμάδα η έμπνευση δεν ερχόταν. Κοίταζε διαρκώς απέναντι, πέρα απ’ τον φράκτη, τα βαγόνια του ηλεκτρικού που πέρναγαν κάθε τρεις και λίγο και περίμενε μπας και χαλαρώσει και κατορθώσει να δημιουργήσει εικόνες. Πολλές φορές είχε βρεθεί στην ίδια θέση δυσανασχετώντας για την κακή του τύχη. Όταν ήθελε να γράψει δεν είχε ιδέες και όταν είχε ιδέες δεν μπορούσε να γράψει.
Η ώρα είχε περάσει και αφού τελείωσε αργά το πρώτο ποτήρι μπύρας, φώναξε τη Σούλα, την ιδιοκτήτρια του μικρού καφενείου, να του φέρει τη δεύτερη. Ένα τρένο πέρασε εκείνη την ώρα και ο ήχος του ταρακουνήματος του πάνω στις ράγες τον έκανε να αναριγήσει από ένα αίσθημα ζεστασιάς. Στο μυαλό του ήρθε η εικόνα που μικρός καθόταν στο πατρικό του στα Πετράλωνα και παρατηρούσε τα τρένα του ηλεκτρικού που περνάγανε. Ο ήχος εκείνος που επενέβαινε βίαια στην ηρεμία της γειτονιάς του είχε γίνει η αγαπημένη του παρέα στις κρίσεις μελαγχολίας που είχε. Αρχικά όταν πρωτοεγκαταστάθηκαν στην περιοχή των Πετραλώνων του είχε φανεί πολύ παράξενος αυτός ο θόρυβος που εμφανιζόταν κάθε λίγο και λιγάκι και δονούσε την πολυκατοικία συθέμελα σαν ένας μικρός σεισμός. Αργότερα του έγινε συνήθεια και τον ένοιωθε αναπόσπαστο κομμάτι του διαμερίσματός τους ώσπου στο τέλος πια του ασκούσε έλξη σαγηνευτική. Ο ήχος αυτός του ηλεκτρικού είχε κάτι το μαγευτικό γιατί του δημιουργούσε την ψευδαίσθηση του χωριού. Το μυαλό του δραπέτευε στο σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού της μητέρας του στη Μεσσηνία. Όλος αυτός ο συνειρμός τον έκανε να νιώθει τυχερός που μέσα σε μια πόλη σαν την Αθήνα εκείνος ζούσε με την αίσθηση της επαρχίας.
Από τότε ένιωθε δραπέτης της καθημερινότητας. Ο νους του ταξίδευε και χανόταν μέσα στις σκέψεις του, γεγονός που τον έκανε απόμακρο απ’ τους συνομηλίκους του μιας και η επικοινωνία γινόταν αισθητά δυσχερής. Αυτή του η ιδιαιτερότητα με τα χρόνια του έμεινε κουσούρι και τελικά κατέληξε καλύτερό του φίλο να θεωρεί τον εαυτό του. Αυτό, για κείνον φάνταζε μια κατάκτηση παρ’ όλο που στους υπολοίπους έδειχνε απόμακρος. Στη ζωή το σύνηθες είναι οι άνθρωποι να παλεύουν όλοι τους τη ζωή να μάθουν τον εαυτό τους και να συμφιλιωθούν με τα πάθη και τα ελαττώματά τους. Για κείνον αυτή η κορύφωση αποτελούσε ήδη κτήμα του. Ποτέ δεν προβληματίστηκε για τα γούστα του, ποτέ δεν πήγε κόντρα στη φύση του. Η αρμονία σώματος και πνεύματος που για άλλους αποτελούσε διακαή πόθο για κείνον ήταν φυσική αρετή. Και πάνω σ’ αυτό το ταλέντο στάθηκε και άφησε τον εαυτό του να εξελιχθεί παρά τις υπέρτερα δύστροπες συμπεριφορές του.
Ο Λευτέρης γυναίκα δεν είχε παντρευτεί και οι έρωτές του στη σαρανταπεντάχρονη ζωή του αριθμούσαν τους δύο. Αυτάρκης και ολιγαρκής κοντρολάριζε τα συναισθήματά του σύμφωνα με τις ανάγκες του πνεύματός του και εξοικονομούσε σωματικές και ψυχικές δυνάμεις. Ο μοναχικός βίος του ήταν που τον είχε οδηγήσει και στην συγγραφή καθ’ ότι ιδιαίτερα προβληματισμένο και παρατηρητικό άτομο πάντα αναζητούσε γόνιμα κανάλια αποφόρτισης. Η απομόνωση απ’ τον κόσμο του είχε δημιουργήσει την ανάγκη επικοινωνίας μέσω άλλον συντεταγμένων τις οποίες τις έβρισκε στον γραπτό λόγο. Σε μια κόλλα χαρτί εξέφραζε ότι του φαινόταν δύσκολο να εκφέρει προφορικά γιατί στη συγγραφή δεν υπάρχουν όρια και κανόνες περιοριστικοί. Και το περίεργο ήταν ότι ο κόσμος τον αποδέχτηκε, κι εκείνον τον άνθρωπο που όλοι θέλανε να τον απομακρύνουν από τη συντροφιά τους, τον επιζητούσαν με πάθος για τα γραπτά του. Ότι δεν κατάφερνε στην άμεση επαφή του με τον κόσμο το κατόρθωνε με τις ιστορίες του.
Ο Λευτέρης άνθρωπος απόμακρος, κλεισμένος στον δικό του κόσμο, δημιουργούσε απ’ τις εικόνες που συνέλεγε και μάγευε με το σύμπλεγμα των λέξεων και της φαντασίας του. Άνθρωπος καλός, κατά βάθος κοινωνικός, σύχναζε πάντα ασυντρόφευτος στο καφενεδάκι της οδού Δημοσθένους.
Σημείωμα: Θέλω να σας ευχηθώ καλή χρονιά, αυτό που να προέχει στη ζωή σας να είναι μόνιμα η υγεία και η αγάπη, πράγματα που βοηθούν πολύ στο να βρούμε το δρόμο που οδηγεί στην ευτυχία, και πιστεύω όταν αυτά υπάρχουν τότε μπορούμε να κυνηγήσουμε ανεμπόδιστοι τον Θεό που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
Ο Λευτέρης θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας. Αυτό που θέλησα να δείξω με το μικρό διήγημά μου και δεν ξέρω αν το κατάφερα, είναι η πολυδιάστατη έκφραση των ικανοτήτων μας. Τίποτα θεωρώ δεν είναι σταθερό, τα πάντα βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση όπως έχει πει πολλά χρόνια πριν κι ο Ηράκλειτος. Στο χέρι μας είναι να αρπάξουμε το βαγόνι μας και να τραβήξουμε τη δική μας ξεχωριστή πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου