Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Όμως δεν μου απάντησες, κορίτσι υπάρχει;”.
Ο Πετρής σκέφτηκε καλά πριν απαντήσει. Τα δεδομένα έδειχναν πως είχε δίκιο σε σχέση με τις προθέσεις του λοχαγού. Από την άλλη όμως μήπως του έστηνε κάποια παγίδα; Αποφάσισε να δώσει συγκεχυμένη απάντηση. “Στο νησί υπήρχε κάποια”, είπε αόριστα, “τίποτα ιδιαίτερο, έτσι να περνάει η ώρα”.
Ο λοχαγός έδειξε να ικανοποιείται και το
φανέρωνε το γλυκό του χαμόγελο.”Και ασφαλώς θα σου λείπει η γυναικεία επαφή!”, συνέχισε κάπως άκομψα.”Δεν θα το έλεγα”, άρπαξε την ευκαιρία ο Πετρής. “Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκτονώσεις τις ορμές σου, έτσι δεν είναι;”, ρώτησε προκλητικά.
Από εκείνο το σημείο με την βοήθεια και του δεύτερου μπουκαλιού, τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. ¨Η αλλαγή του χρόνου τους βρήκε στο κρεβάτι και πάντως όχι για ύπνο!
Από εκείνη τη νύχτα ο λοχαγός έγινε υποχείριο του Πετρή.
Δεν τον εκβίαζε ανοιχτά, όμως έδειχνε πως δεν θα δίσταζε να το κάνει αν υπήρχε λόγος. Εκμεταλεύονταν με κάθε τρόπο την αδυναμία που του έδειχνε, χωρίς όμως να το φτάνει στα άκρα.
Ο Δημήτρης ήταν εξαρτημένος από το κορμί του σε τέτοιο βαθμό που ούτε η γυναίκα και το παιδί του που ανέβηκαν για λίγες μέρες τον Φλεβάρη, κατάφεραν να τον αποσπάσουν από την αρρωστημένη σχέση.
Και με αυτό τον τρόπο η ζωή του Πετρή στον Έβρο έγινε αν όχι άνετη, πάντως αρκετά υποφερτή. Συχνές έξοδοι, λίγες υπηρεσίες και καλό φαγητό σε σχέση με τους υπόλοιπους. Κάποιοι άρχισαν να μουρμουρίζουν για την εύνοια του λοχαγού προς το πρόσωπο του, όχι όμως τόσο ανοικτά ώστε να φτάσουν στα αυτιά τους.
Οι μήνες περνούσαν και ήρθε το καλοκαίρι ο καιρός των μεταθέσεων. Ο λοχαγός τέλος Ιουλίου θα έπρεπε να κατέβει στην Αθήνα, με ευνοϊκή μετάθεση στο Πεντάγωνο. Άλλος θα πετούσε από την χαρά του, όμως ο Δημήτρης όσο κι αν λαχταρούσε να γυρίσει στην πρωτεύουσα, δεν έδειχνε και πολύ ευτυχισμένος. Θα του έλειπε η συντροφιά του Πετρή και όπως δεν ήταν άνθρωπος που ανοιγόταν εύκολα, θα έμενε χωρίς ομοφυλοφιλική επαφή για πολύ καιρό.
Το τελευταίο βράδυ που πέρασαν μαζί στο σπίτι που νοίκιαζε, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Ακόμη και η ερωτική πράξη δεν είχε την ένταση των προηγούμενων. Το μυαλό και των δύο ήταν στις δύσκολες μέρες που θα έρχονταν.
“Θα κάνω τα πάντα να σε φέρω μαζί μου!”, προσπάθησε να τον παρηγορήσει, “Έχω καλά βύσματα στο επιτελείο. Λίγη υπομονή χρειάζεται!”.
Λίγο τον ενδιέφερε τον Πετρή η Αθήνα. Αυτό που ήθελε ήταν να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα την θητεία του και να αρχίσει τη μεγάλη ζωή, που πάντα ονειρευόταν.. Από αυτή την άποψη, ο έρωτας του λοχαγού, του ήταν πολύ χρήσιμος.
“Το υπόσχεσαι πως θα το κάνεις;”, τον ρώτησε με σχεδόν παρακλητικό ύφος,.
“Ξέρεις πως θα το κάνω!”, τον διαβεβαίωσε εκείνος. “Δεν θέλω να σε χάσω!”.
Κράτησε την υπόσχεση του. Σε δυο μήνες ο Πετρής έπαιρνε μετάθεση για το ΓΕΣ.
Ο Δήμος μάζεψε τα ρούχα του στη μικρή βαλίτσα. Σε λίγη ώρα επέστρεφαν στο νησί μετά από δυο σχεδόν μήνες. Ήδη ξεχώριζαν καθαρά τα σπίτια του Πάνορμου. Αυτό ήταν το δεύτερο μπάρκο του με το καΐκι του Κωσταντή. Ο Νικολής πλησίασε και του χάιδεψε το κεφάλι.
“Άντε μικρέ, από σήμερα θα είσαι ελεύθερος να χαρείς το υπόλοιπο καλοκαίρι!”.
Χαμογέλασε πικρά ο Δήμος. Να χαρεί, μια κουβέντα ήταν. Η έλλειψη του Πετρή του είχε γίνει βασανιστική. Ώρες ώρες έρχονταν στα πρόθυρα να πάει με τον πρώτο τυχόντα, για να εκτονωθεί. Έβλεπε τους μισόγυμνους ναύτες και φαντασιωνόταν ερωτικές στιγμές μαζί τους. Υπήρχαν όμως και φορές που έφερνε στη φαντασία του γυναικεία κορμιά. Όμορφα καλοφτιαγμένα σώματα που του δημιουργούσαν τον ίδιο ερεθισμό. “Αν πάρω στην αγκαλιά μου μια κοπέλα όμορφη, θα ξεχάσω τα παλιά”, παρηγορούσε τον εαυτό του. Δεν του άρεσε να είναι διαφορετικός από τους άλλους. Πάλευε με τους δαίμονες του, αν και σπάνια έβγαινε νικητής. Η έλξη του για την αντρική σάρκα επανερχόταν κάθε φορά και πιο δυνατή! “
Ευτυχώς είχαμε καλές ψαριές φέτος”, ξαναμίλησε ο Νικολής. “Θα κάνουμε έναν αρραβώνα της Αναστασίας, που θα χαλάσει ο κόσμος!”
Σε δέκα μέρες θα την αρραβώνιαζαν με τον Γιώργο. Ένα καλό παλικάρι από την Χώρα. Ο πατέρας του είχε πάγκο με τουριστικά στο δρόμο της Παναγίας, και τα πήγαιναν πολύ καλά οικονομικά. Ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά φέτος μετά τα Χριστούγεννα, όταν η Αναστασία είχε κατέβει οικογενειακώς, για τον χορό των ψαράδων. Εκεί αντάμωσαν πρώτη φορά και από τότε αγαπήθηκαν με πάθος.
Το καΐκι έδεσε στο μουράγιο και ένας ένας κατέβηκαν και έπεσαν στις αγκαλιές των δικών τους.
Η Φροσούλα αφού αγκάλιασε με λατρεία τον Κωσταντή, καλωσόρισε με ένα γλυκό χαμόγελο τον Δήμο.
“Μεγάλωσες Δήμο, έγινες ολόκληρος άντρας!”, τον κολάκεψε. “Και ομόρφυνες πολύ!”, συμπλήρωσε ντροπαλά.
”Βρίσκεις1”, τη ρώτησε χαμογελώντας κι αυτός. “Εσύ πάντως πάντα ήσουν όμορφη!”
Κοκκίνισαν τα μάγουλα της Φροσούλας. Από τότε που έφυγε ο Πετρής, το ενδιαφέρον της στράφηκε στον Δήμο. Μπορεί να ήταν σχεδόν δυο χρόνια μικρότερος της, όμως της άρεσε πολύ και σαν άντρας και σαν χαρακτήρας. Και του Δήμου του άρεσε. Όχι γιατί ήταν το μοναδικό κορίτσι στο χωριό κοντά στην ηλικία του, αλλά επειδή ήταν η μόνη που αποζητούσε την παρέα της. Ίσως αυτή να του χάριζε τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Κάτι τέτοιο όμως θα αργούσε πολύ ακόμη κι αν έκαναν δεσμό. Η κοινωνία δεν έβλεπε με καλό μάτι σχέσεις πριν τον γάμο, μα ούτε και η ίδια θα το επέτρεπε.
“Θέλεις να πάμε καμιά βόλτα το βραδάκι;”, της πρότεινε μετά από αρκετή σκέψη.
“Τώρα που ήρθε ο πατέρας, πολύ δύσκολο”, είπε με παράπονο. “”Ίσως καταφέρω να ξεφύγω για λίγο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου