Και συ τέκνον Τζόρνταν;(ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ (3η συνέχεια)

 Δείτε εδώ τα προηγούμενα

Αυτό που πρόσεξε ο Τζόρνταν και τον παραξένεψε κάπως, ήταν το μακρυμάνικο πουκάμισο που φορούσε η Ζωή, αν και η ημέρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή.

Εκείνη αντιλήφτηκε το βλέμμα του και έσπευσε να τον καθησυχάσει.

“Έχω μια φωτοευαισθησία και το φως του ήλιου μου δημιουργεί λεκέδες, πράγμα που δεν επιτρέπεται στη δουλειά που κάνω”.

Πολύ θα ήθελε να πιστέψει τη δικαιολογία ο Τζόρνταν, όμως αρκετά σημεία στο

σώμα της ήταν ακάλυπτα, όπως τα υπέροχα πόδια της για παράδειγμα. Δεν θέλησε να δώσει συνέχεια, άλλωστε δεν ήταν κάτι που τον αφορούσε.

“Λοιπόν, λένε πως η ζωή των μοντέλων δεν είναι και πολύ εύκολη. Αληθεύει;”, τη ρώτησε προσπαθώντας να διακρίνει το χρώμα των ματιών της πίσω από τα γυαλιά ηλίου.

“Δεν βαριέσαι!”, του αποκρίθηκε, “Και ποια δουλειά είναι;”.

 Ο ήχος ενός ασθενοφόρου που πλησίαζε, απέσπασε την προσοχή τους. Κατευθυνόταν προς το μέρος τους και σταμάτησε δυο στενά μετά την πλατεία. Η Ζωή έδειξε να αναστατώνεται. Πήρε στα χέρια το κινητό και κάλεσε κάποιον. Αρκετά δευτερόλεπτα αργότερα η ανησυχία της έγινε πανικός, καθώς δεν πήρα απάντηση.

“Πρέπει να φύγω”, του είπε βιαστικά και έτρεξε προς το σημείο που ήταν το ασθενοφόρο.  

Ο Τζόρνταν ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο να την ακολουθήσει ή να μείνει εκεί να την περιμένει. Προτίμησε το δεύτερο γιατί θεώρησε πως νια ολιγόλεπτη γνωριμία δεν του έδινε το δικαίωμα για περισσότερα.

Περίμενε μέχρι να δει το ασθενοφόρο να φεύγει.Από την απόσταση δεν μπορούσε να διακρίνει καλά, πάντως έναν άντρα κοντά στα 35 έβαλαν μέσα. Δεν του έκανε έκπληξη που μπήκε και η Ζωή μαζί. Όλα έδειχναν πως ήταν συγγενείς, αν όχι ζευγάρι.

Ο σερβιτόρος που τον φώναξε για να πληρώσει κούνησε το κεφάλι κοιτώντας προς το ασθενοφόρο. Προφανώς ήξερε πράγματα αλλά ο Τζόρνταν δεν προσπάθησε να τον ψαρέψει. Απλά σημείωσε στο μυαλό του τη διεύθυνση του σπιτιού που έμενε ο νεαρός. Αν ποτέ αποφάσιζε να ξαναδεί τη Ζωή, ήξερε που έπρεπε να απευθυνθεί.

Άλλωστε είχε να αντιμετωπίσει τους δικούς του δαίμονες και δεν ήταν λίγοι.

Περπάτησε άσκοπα αρκετή ώρα αφού δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει, μιας και είχε ακυρώσει όλα τα ραντεβού του για σήμερα. Στο μυαλό του στριφογύριζαν τα χθεσινά γεγονότα, που αν δεν ήταν σημάδια παράνοιας, σίγουρα άγγιζαν το μεταφυσικό. Όμως ο ίδιος ποτέ δεν πίστεψε τις μεταφυσικές δραστηριότητες, άρα απέμενε μόνο η παράνοια ή μια λογική εξήγηση, που δεν φαινόταν προς το παρόν.

Εδώ συνεχίζετε το μυθιστόρημα: Ολα τα θυμάμαι σου λέω!