Δείτε εδώ τις μέχρι τώρα συνέχειες σε ενιαίο κείμενο
Μπορείτε να αντιγράψετε τα κείμενα και να δημιουργήσετε αρχείο (WORLD ή OPEN OFFICE) ώστε να έχετε ενιαίο το κείμενο και στο τέλος ολοκληρωμένο το μυθιστόρημα
Από τη μια ήθελε να φύγει για κάποιο πιο απόμερο σημείο, μα από την άλλη θα έχανε τα κορίτσια. Και τότε βρέθηκε η ευκαιρία που περίμενε.
“Παναγία μου, θα σκάσουμε Ελπίδα μου! Πάμε λίγο πιο πίσω.”, άκουσε την μεγάλη να παροτρύνει την μικρή.
“Αυτό θα σας συμβούλευα και εγώ”, πετάχτηκε ο Αργύρης. “Το ίδιο ήμουν έτοιμος να κάνω μόλις τώρα!”
.Γύρισαν και τον κοίταξαν. Με
μισόκλειστα μάτια για να αποφύγει τον ήλιο που τη θάμπωνε, η κοπέλα έδειξε κάτι να της θυμίζει το πρόσωπο του.“Σας είδα το πρωί στη γραμματεία της νομικής ή κάνω λάθος;”, τον ρώτησε.
“Ναι πήγα να εγγραφώ. Κρίμα που δεν σας είδα. Ασφαλώς θα σας είχα προσέξει!”
Χαμογέλασε με το κοπλιμάν, αλλά αν και δεν της ήταν αδιάφορος, η καρδιά της ανήκε σε άλλον. Αυτό καθόλου δεν θα στενοχωρούσε τον Αργύρη αν το μάθαινε. Η Ελπίδα ήταν αυτή που έκανε την καρδιά του να κτυπήσει δυνατά.
Έφυγαν με μεγάλη δυσκολία από εκεί και στάθηκαν σε ένα σημείο με πολύ λιγότερο κόσμο αρκετά μακρυά από την εκκλησία.
“Γράφτηκα και εγώ στη Νομική, αν και με βαριά καρδιά! Μόνο και μόνο για να κάνω το χατήρι του μπαμπά”του είπε μόλις πήραν μερικές ανάσες. “Το όνειρο μου είναι το θέατρο! Ευτυχώς δέχτηκε να πάω παράλληλα σε δραματική σχολή. Τον άλλο μήνα δίνω εξετάσεις στο Εθνικό”.
“Καλή επιτυχία!”, της ευχήθηκε, “Κσι ελπίζω να τα προλαβαίνεις και τα δύο. Μόνο που δεν συστηθήκαμε ακόμη!”
“Έχετε δίκιο!”, απολογήθηκε χαμογελώντας του και απλώνοντας το χέρι. “Αγγελική με λένε και την αδελφή μου..”
“Ελπίδα!, έσπευσε να προσθέσει ο Αργύρης κοιτώντας τη μικρή στα μάτια.”Όνομα και πράγμα! Ελπίδα κάθε αρσενικού που σέβεται τον εαυτό του!”
“Είστε και ποιητής βλέπω νεαρέ κύριε, που δεν μας είπατε ακόμη το όνομα σας!”, τον μάλωσε γλυκά η Αγγελική. “Είμαστε ομορφόσογο, όλοι το λένε!”, συνέχισε ξεσπώντας σε ένα αυθόρμητο γέλιο που παράσυρε και τους άλλους δυο.
“Είμαι ο Αργύρης Οικονόμου και κατάγομαι από την Τήνο. Ένα μικρό χωριό συγκεκριμένα”, είπε δίνοντας θεατρικό τόνο στη φωνή και το ύφος του.
Είπαν ακόμη μερικά περί ανέμων και υδάτων, μέχρι τη στιγμή που το φέρετρο έκανε την εμφάνιση του στην είσοδο της εκκλησίας. Σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα ξέσπασε το πλήθος και αμέσως αντήχησαν χιλιάδες φωνές που έψαλλαν τον Εθνικό ύμνο. Ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν τη ραχοκοκαλιά του Αργύρη και δεν ήταν στον μόνο που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Όλοι οι συγκεντρωμένοι διακατέχονταν από τα ίδια συναισθήματα. Ήταν μοναδική ευκαιρία να
διατρανώσουν τα πατριωτικά αισθήματα ενός λαού που βρισκόταν στη μαύρη νύκτα της δικτατορίας. Κι ύστερα μυριόστομη ανέβηκε στα ουράνια η μελωδία του Μίκη, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν απαγορευμένη παντού: “Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι διψάσαμε το μεσημέρι μα το νερό γλυφό...” Με τρεμάμενη από την ένταση των στιγμών φωνή συμμετείχε κι ο Αργύρης σ΄αυτή την μυσταγωγία. Έντονα πολιτικοποιημένος δεν ήταν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, όμως η σημερινή εμπειρία τού ξύπνησε νέα ενδιαφέροντα. Να βοηθήσει με τις όποιες δυνάμεις του να ξαναγυρίσει η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε και στην ανασυγκρότηση της πατρίδας.
Ακολούθησαν την πομπή ως το νεκροταφείο και έζησαν τις μοναδικές στιγμές που μόνο οι πραγματικά μεγάλοι μπορούν να προσφέρουν, ακόμη και με τον θάνατο τους!
Η Αγγελική πρότεινε να φύγουν πριν αρχίσει να αποχωρεί ο κόσμος γιατί θα ήταν πολύ δύσκολο να βρουν μέσο μεταφοράς μετά. Σιγά σιγά πήραν τον δρόμο προς το Στάδιο πιστεύοντας πως από εκεί θα ήταν πιο εύκολο να βρουν ταξί.
“Λοιπόν τι θα λέγατε να πάμε κάπου για έναν καφέ;”, ρώτησε ξαφνικά ο Αργύρης. “Εγώ τουλάχιστον από το πρωί δεν έχω πιει ούτε νερό!”.
Συμφώνησαν τα κορίτσια αφού αντάλλαξαν βλέμματα μεταξύ τους.. Τελικά κατέληξαν στην Αίγλη του Ζαππείου. Με τον καφέ χαλάρωσαν από την ένταση της ημέρας και οι γλώσσες λύθηκαν. Της Ελπίδας κυρίως που μέχρι τότε ήταν η αμίλητη της παρέας.
“Ξέρεις ο μπαμπάς ήταν βουλευτής της Ένωσης Κέντρου, πριν έρθει η χούντα!”, πέταξε ανέμελα, παρά το αυστηρό βλέμμα της αδελφής της.
“Μα αυτό είναι σπουδαίο!,θαύμασε ο Αργύρης.
“Και πολύ επικίνδυνο!”, συμπλήρωσε η Αγγελική. “Γιαυτό ας μην συζητάμε τέτοια πράγματα, τουλάχιστον σε δημόσιους χώρους”.
Δεν είχε άδικο. Μπορεί να μην τους είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα ως τώρα, με κάποιες εξαιρέσεις για επίσκεψη του πατέρα στο αστυνομικό τμήμα για μερικές ερωτήσεις, αλλά ποτέ δεν ήξερες τι επιφύλασσε το μέλλον. Χώρισαν αργά όταν άρχισε να σουρουπώνει με την υπόσχεση να ξαναβρεθούν το Σάββατο. Δεν τους είπε ο Αργύρης πως δεν θα ήταν μόνος. Το φύλαξε για έκπληξη.
Αυτό το Σάββατο μετά την ορκωμοσία θα έβγαινε ο Δήμος από το κέντρο εκπαίδευσης του “Παλάσκα”. Για τους επόμενους τριάντα μήνες θα υπηρετούσε στο πολεμικό ναυτικό.
Με την επιστροφή του Αργύρη στο σπίτι, τον περίμενε ένα μεγάλο σοκ. Ένα τηλεφώνημα του Νικολή είχε πληροφορήσει τη νονά πως ο Πετρής επικοινώνησε μαζί τους μετά από δυο χρόνια, για να τους ανακοινώσει πως από στιγμή σε στιγμή θα γεννούσε η γυναίκα του το εγγόνι τους. Κι όπως ήταν αδύνατο να έρθουν στην Αθήνα μέσα στη μαύρη νύχτα, τους παρακαλούσε να πάνε η ίδια και ο Αργύρης να του συμπαρασταθούν. Δεν το σκέφτηκε λεπτό. Παρά τα όσα είχε με τον αδελφό του, η ώρα ήταν ιερή και δεν χωρούσαν τέτοιες μικρότητες. Ξεκίνησαν αμέσως για την ιδιωτική κλινική που τους είχε υποδείξει ο Νικολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου