ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ (Τραγούδι)

ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ

Σωστό μερόνυχτο χωρίς ανασασμό,

κραδαίνει ο θάνατος το μαύρο μπαϊράκι.

Ταξίδι αλλοιώτικο χωρίς προορισμό,

κι ούτε λιμάνι να φανεί, ούτε Ιθάκη.

Στ’ άγριο πέλαγο, κουκίδα αμυδρή,

παιχνίδι αδύναμο στη μάνητα του Αιόλου.

Πορεία απρόβλεπτη ακυβέρνητο σκαρί,

στα χέρια μόνο του Θεού, ή του διαβόλου.

Κραυγές απόγνωσης σφυρίζει η μπουρού,

μα ποιος ν’ ακούσει απ’ τη στεριά 200 μίλια.

Ψυχές αιχμάλωτες στη δίνη του καιρού,

δεκάξι άντρες και του δεύτερου η φαμίλια.

Στα δυό τα γόνατα, στερνή του προσευχή,

ο καπετάνιος με τα μάτια δακρυσμένα,

λόγια ψελλίζει, μ’ όση μένει απαντοχή,

«Σώσε Άη Νικόλα τα παιδιά και πάρε εμένα!»

Μα είναι, φαίνεται, κλειστοί οι ουρανοί,

κι όλα τα ορίζει η οργή του Ποσειδώνα.

Ζωές και όνειρα,σε μια μοίρα κοινή,

σκοτάδι γίνονται στο μάτι του κυκλώνα.