Απρόσκλητοι επισκέπτες (Διήγημα)

Όλα στο σπίτι τα άφησε εντάξει: ξεκλειδώνει τη βαριά εξώθυρα και την βροντάει πίσω της. Θέλει να πνίξει τη χαρά της από τη χαρμόσυνη είδηση, μα η χαρά δεν την αφήνει. Έχει ακόμη αυτήν την πολυτέλεια να πρωταγωνιστεί σε παραστάσεις. 

Στο δυαράκι τους, στην κουζίνα, βρίσκει και τα δυο μάτια σβηστά ευτυχώς. Το ένστικτο τής λέει να προχωρήσει λίγο πιο μέσα: στο διπλό κρεβάτι. Κοζάρει τριγύρω: ίχνη παραβίασης δεν υπάρχουν · μόνο οι εικόνες ενός ατέλειωτου έρωτα, ξανά και ξανά. Ενός έρωτα που μοιάζει με ανάγκη φυγής που

κυριεύει δυο σώματα.

Φυγή στο υπόγειο εργαστήριο κάτω από το κόκκινο φως της μοναδικής λάμπας, με το φεγγάρι να ρίχνει τις ανταύγειες του μέσα από τον φεγγίτη. Το ζευγάρι συχνά συζητά για παραστάσεις και για όνειρα στο φως. Όμως στο σκοτάδι, απόψε, οι Δύο κάνουν τα όνειρα πράξη…

 Όπου να’ ναι ο Πέτρος θα επέστρεφε. Η Εύα έπρεπε να βιαστεί. Στα σκοτάδια, με την αφή και την όσφρηση. Η παράσταση πρέπει να δοθεί, και πρέπει να παιχτεί απόψε. Διαφορετικά, οι Δύο θα χαλάσουν τη δουλειά αν δεν τους χαλάσει τη δουλειά ο Πέτρος.

Οι Δύο απρόσκλητοι επισκέπτες, ωραίοι και ξεδιαλεγμένοι, καταλήγουν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Κάποιος ένοικος ξεκλείδωνε εκείνη τη στιγμή. Εκείνοι, παραμόνευσαν και πριν σφαλίσει οριστικά η εξώθυρα, ένα μαύρο παπούτσι που δεν ανήκει σε σώμα, σταματά την πορεία της πόρτας, και τη μαγκώνει, δίχως ήχο. 

Οι Δύο πρόλαβαν να χωθούν στα σκοτάδια, στο εργαστήριο του Πέτρου που ήταν μαραγκός και μαρμαράς, μα κυρίως σκάλιζε λευκούς μαρμάρινους σταυρούς στα μνήματα, στο νεκροταφείο.

Ο στριγκός ήχος του τηλεφώνου. Κανείς από την άλλη γραμμή. Η πρωταγωνίστρια Εύα είχε πετάξει ήδη το ακουστικό και είχε παραδώσει πνεύμα και καρδιά. Σε λίγο θα παρέδιδε και σώμα.

Το ανέμελο σφύριγμα και τα γνώριμα βήματα του Πέτρου την καθησυχάζουν μες το μισοΰπνι της.

Η Εύα πέφτει στο διπλό κρεβάτι. 

Πάνω στη βιασύνη τους, οι Δύο, είχαν προφτάσει την ενύπνια, εφιαλτική παράσταση με πρωταγωνίστρια την Εύα. Το έργο τους, πρόδωσε ο Πέτρος, που εμφανίστηκε λίγα λεπτά μετά, και ξεκαθάρισε την υπόθεση, δίνοντας τα συγχαρητήρια και ένα γλυκό φιλί στην Εύα για την αποψινή της παράσταση. 

Ανάμεσα στο πλήθος του κοινού που επευφημεί, αυτός που δεν διακρίνεται, αλλά υπάρχει, είναι ο Ένας. Καλύπτεται πίσω από μαύρη πλερέζα και στέλνει φως, σαν προβολέας, προς τα πάνω θεωρία, στον Δεύτερο, ο οποίος αντιγυρίζει το κάρφωμα σε ολόκληρη την πλατεία με το ίδιο κενό, άσπρο βλέμμα.

γράφει η Αλεξάνδρα Μιχαλοπούλου