ΛΑΘΟΣ ΑΙΤΙΕΣ

 Μοιραίοι νάρκισσοι,

το είδωλο μας, ερωτευτήκαμε,

με μύθους ζήσαμε,

μάταιης δόξας στεφάνια, πλέξαμε.

Ίσως να φταίγαν’, οι

στρεβλοί καθρέφτες, που κοιταχτήκαμε,

κρύβαν ατέλειες,

μας δείχναν όμορφους, και τους πιστέψαμε.

Λάθος αιτίες,

σε λάθος δρόμους, αναζητήσαμε,

τρελή η πυξίδα,

κι όλο μας έδειχνε, λάθος κατεύθυνση.

Με γράμμα, ρότα

απ’ τους θεούς μας,νέα ζητήσαμε,

μας επιστράφηκε

κλειστό, με ένδειξη, «άγνωστη διεύθυνση».

Δώσαμε όρκο,

γι’ άλλες ελπίδες, πως θα σαλπάρουμε,

εχθροί και φίλοι,

μας συντροφέψανε, στο κατευόδιο.

Λίγο σταθήκαμε,

ζαριά να ρίξουμε, για να ρεφάρουμε,

μα, χρόνια κι όνειρα,

τα ακουμπήσαμε, σ’ ένα ασσόδυο.

Κι έτσι, στου κόσμου

εγκλωβιστήκαμε, τη συνήθεια,

άχρηστες νίκες,

σ’ αγώνες λάθος, πανηγυρίσαμε.

Των εμμονών μας

νεκροφιλήσαμε, την αλήθεια,

ήττες εισπράξαμε,

όμως τουλάχιστον, το προσπαθήσαμε.