Κάπου κάποτε (Χρονογράφημα)

Από την Σμύρνη η σχέση με αυτή την οικογένεια...η γιαγιά δούλευε με την αδερφή της σε αρχοντικό Ελλήνων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια.

Η Καταστροφή και ο"συνωστισμός"ήταν για πλούσιους και φτωχούς έτσι όσοι γλυτώσανε έφθασαν στην Μητέρα Πατρίδα.

Κάποιοι κατάφεραν να φέρουν και μικρές κινητές περιουσίες που είχαν φροντίσει από καιρό να κρύψουν για ώρα ανάγκης.

Έτσι άλλοι βρέθηκαν σε παράγκες με την φροντίδα του Κράτους και λιγότεροι κατάφεραν να αγοράσουν σε καλές τιμές νεοκλασικά αρχοντόσπιτα της εποχής.

Σε ένα από αυτά  εγκαταστάθηκαν οι εργοδότες της γιαγιάς με τα δύο κορίτσια τους τα οποία στην συνέχεια συνέχισαν να έχουν επαφές με την οικογένεια.

Έκαναν κουμπαριές και ήταν τυπικές στις υποχρεώσεις τους στα βαφτιστήρια.

Μια φορά τον χρόνο είμαστε καλεσμένοι στο αρχοντικό ...

Ε ρε ετοιμασίες την ημέρα εκείνη με την μάνα να προειδοποιεί αυστηρά για τυχόν παρεκτροπές όπως...."...δεν αρπάζουμε από την πιατέλα...μας βάζουν στο πιάτο ..." ..." ...δεν αγγίζουμε τα μπιμπελό..."...δεν...δεν...δεν...

Και νάσου μας να χτυπάμε την εξώπορτα με το μπρούτζινο χέρι με το δαχτυλίδι.

Έμαθα μεγαλώνοντας ότι το χεράκι λεγότανε ρόπτρο.

Καθαρίζαμε καλά τα παπούτσια στο τρίχινο ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ γιατί με τον ποδαρόδρομο από τον Βούθουλα περνούσες και χωματόδρομους με λάσπη.

Άνοιγε η οικιακή βοηθός αφήναμε το ΜΕΤΑΞΑ 7 αστέρων και περνούσαμε στα ενδότερα όπου μας υποδεχόντουσαν οι δύο αδερφές η μια παντρεμένη και η δεύτερη ανύπαντρη προϊσταμένη στις ράφτρες της Βασιλικής Αυλής.

Η κουζίνα ήταν στην εσωτερική αυλή όπου υπήρχε και ένα μικρό συντριβάνι με χρυσόψαρα.

Μονίμως κοιτούσες με το στόμα ανοιχτό και προσπαθούσες να ξεχάσεις το δωμάτιο της αυλής και την κοινόχρηστη τουαλέτα.

"Περάστε καθείστε στο τραπέζι..."

Και άρχιζε το μαρτύριο της σταγόνας...

Η μια πιατέλα πίσω από την άλλη και η μάνα να προσπαθεί να σου δέσει την πετσέτα στον λαιμό και να σε σκουντάει με το πόδι από κάτω για υπενθύμιση των οδηγιών.

Έβαζαν από λίγο στο πιάτο αλλά ευτυχώς οι κυρίες έδιναν την λύση..." ...να πάει στο άλλο δωμάτιο να φάει με τα παιδιά..."

Είχαν και έναν χώρο με τα παιχνίδια τους όπου και έπαιζαν.

Ούτε στην φαντασία σου...σε βιτρίνες του ΜΙΝΙΟΝ και του Λαμπρόπουλου τα έβλεπες τα Χριστούγεννα.

Η ώρα της αποχώρησης έφθανε....μια τσάντα ήταν για εσένα ..ένα παιχνίδι και ένας φάκελος με κάποιο ποσόν στην μάνα για τα έξοδα των γιορτών που ήταν κοντά.

Δεν ξεχνούσαν με αυτό τον τρόπο την γιαγιά την κουβερνάντα τους στην Σμύρνη.