Η ΑΡΧΟΝΤΟΥΛΑ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ 81η συνέχεια. (Τέλος του μυθιστορήματος)

Δείτε ΕΔΩ τα προηγούμενα σε ενιαίο κείμενο

Η Αρχοντούλα πέρασε μια πολύ δύσκολη νύχτα. Ανάσαινε με κόπο και δεν είχε καν το κουράγιο να καλέσει για βοήθεια. Μέσα σε σύντομα βυθίσματα βρέθηκε στην εκκλησία δίπλα στο ζευγάρι. Χαμογελαστή καμάρωνε το γιο της και τη νύφη της. “Αθανασία Αφεντούλη!”, παραμιλούσε στο λήθαργο της. “Κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει αυτό!”.

Άλλες στιγμές έρχονταν μπροστά της ο Αντρέας μέσα στα αίματα και ο παπά Διονύσης κρεμασμένος με τη γλώσσα έξω. 

Όταν συνερχόταν δάκρυα γέμιζαν τα μάτια της. Μόνη κατάμονη σε ένα θάλαμο νοσοκομείου περίμενε το τέλος που θα τη λύτρωνε οριστικά. Κι αυτό ήλθε αργά και βασανιστικά, την ώρα που τελείωνε το γλέντι του γάμου. 

Το θάνατο της τον πληροφορήθηκαν το πρωί από το Μάνο που είχε επικοινωνήσει με το νοσοκομείο. Δεν είχαν όλοι την ίδια αντίδραση. Ο Αντώνης το δέχτηκε σαν να άκουγε για το θάνατο ενός  απλού γνωστού του. Ο Θεόδωρος με συγκίνηση. Δεν μπορούν να παραγραφούν έτσι εύκολα σχεδόν σαράντα χρόνια συμβίωσης, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες. Μόνο η Αθανασία ένιωσε συντριβή και έκλαψε γοερά. Έκλαψε για την αδελφή που βρήκε και έχασε μέσα σε λίγες μέρες, έκλαψε για τα χρόνια που χάθηκαν, έκλαψε για τον παπά, ακόμα και για τον σημαδεμένο έκλαψε. Δεν χωρούσαν στην καρδιά της μίση και μικρότητες. Ένας επίγειος άγγελος ήταν που του κλέψανε τη ζωή αλλά συγχώρησε τους δράστες δίχως δεύτερη σκέψη!  

_________

  ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σήμερα το “στοιχειωμένο” σπίτι δεν υπάρχει πια. Στη θέση του κτίστηκε καινούργιο κτίριο.

Από τους πρωταγωνιστές του δράματος μόνο η Νεκταρία ζει. Ο Αντώνης έφυγε ήρεμα ένα βράδυ στον ύπνο του δυο χρόνια πριν. Αρκετά χρόνια πίσω με διαφορά μιας βδομάδας έφυγαν πρώτος ο Θεόδωρος και ακολούθησε η Αθανασία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ανακοπή.

Η Μαρία έσβησε στο νοσοκομείο της Αίγινας τρία χρόνια μετά το γάμο του Αντώνη και της Νεκταρίας.

Τα δυο παιδιά του Αντώνη, η Αθανασία-Αρχοντία που ονομάστηκε έτσι σύμφωνα με την επιθυμία της γιαγιάς της, και ο μικρότερος Θοδωρής μοιράζονται το σπίτι στο Βαθύ. Το επισκέπτονται σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο για να δουν με την ευκαιρία και τη μητέρα τους που αρνείται πεισματικά να αφήσει το νησί της.

Στο μικρό εκκλησάκι που έκτισαν στο πίσω μέρος του οικοπέδου και αφιέρωσαν στον Άγιο Αθανάσιο, αναπαύονται πια τα οστά των γονιών του Αντώνη, με τον ίδιο να περιμένει τη σειρά του να τους συναντήσει.

                                                                          ΤΕΛΟΣ