Εκείνα τα χρόνια όσοι έμεναν στις γειτονιές της Αθήνας το καλοκαιράκικαι όταν ανέβαινε το θερμόμετρο το έκαναν το μπανάκι τους.
Πώς πήγαιναν;
Το Ι.Χ. ήταν άπιαστο όνειρο...ούτε ο γείτονας δεν είχε άρα δεν σε ένοιαζε.
Λεωφορείο ο πόθος και κρεμασμένοι στο χερούλι....
Υπήρχαν όμως κι άλλοι τρόποι....
Το ανοιχτό φορτηγό του απέναντι που είχε μάντρα οικοδομών....
Τσόντα για το καύσιμο η γειτονιά και όλοι στην καρότσα με σκαμνιά και με σπαστές πολυθρόνες για τους γερόντους.
Τα φαγητά στις κατσαρόλες τυλιγμένες στις καρό πετσέτες.....και ντουγρού για την Λούτσα πρωϊ-πρωϊ....
Τραγούδι στην διαδρομή ....
Το απόγευμα τα μαζεύανε ....κάνανε προσκλητήριο και κοιτάγανε να μη λείπει κανείς και ειδικά παππούς που θα τον είχε πάρει από δίπλα κάτω από κανένα σεντόνι-σκηνή....
Το βραδάκι με την επιστροφή ξαναζωντάνευε η γειτονιά.
Ποιός ήξερε τότε την Μύκονο και την Σαντορίνη....ήξερες μόνο όσα σου επέτρεπε η τσέπη σου που δεν ήταν πολλά αλλά τόσο αγνά και τόσο ωραία που δεν μπορείς να τα ξεχάσεις.
Πολύ αργότερα βγήκαν και τα πρώτα πούλμαν με την ταμπέλα
" Τα μπάνια σας με τον Θανάση"....με λίγες δραχμούλες έβρεχες για καναδυό ώρες το κορμί σου....με τα χρόνια οι λουόμενοι έγιναν χιλιάδες ...οι ταβέρνες ...τα ξενοδοχεία...τα ενοικιαζόμενα πολλά.... ο Κρατικός έλεγχος ανύπαρκτος....και οι θάλασσες της Αττικής χαβούζα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου