Αρκετοί οι Μικρασιάτες στην γειτονιά στα Πατήσια τότε και φυσικά οι συγγενείς μου.
Σε παράγκες έμεναν που είχαν μετατραπεί σε κανονικά σπίτια όπως-όπως....όλοι όμως ήταν ευχαριστημένοι.
Τα φαγητά μοσχομυρίζανε έξω στον χωματόδρομο που παίζαμε μπάλα τα απογεύματα.
Πού τις έχανες πού τις εύρισκες τις νοικοκυρές στις κουζίνες με
τα τζετζερέδια.Η γκαζιέρα δίπλα στην εφεδρική και παραδίπλα το καμινέτο για το γάλα και τον καφέ.
Η ψωμιέρα πάνω στο τραπέζι και πάντα με ψωμί....δεν πετιότανε το παλιό ποτέ....ήταν αμαρτία και κυρίως οικονομία.
Μεγάλες οικογένειες με πολλά παιδιά γι αυτό και μεγάλα τα τηγάνια και τα κατσαρολικά.
Ο κιμάς ο καταψυγμένος με μπόλικο ψωμί μπαγιάτικο μουλιασμένο και φυσικά τα μπαχάρια σήμα κατατεθέν της χαμένης πατρίδας τους....
Άκουγες λοιπόν να φωνάζουν τα παιδιά κρατώντας το τσίγκινο βαθύ πιάτο....
"....ελάτε βρε να φάτε κιοφτέ....τώρα που είναι ζεστός...."
Και τσακιζόμαστε και πηγαίναμε....το πιάτο άδειαζε στην στιγμή και αυτή γελώντας ξαναγύριζε στην κουζίνα της για να συνεχίσει.
Η οικογένεια μαζευότανε το βράδυ και στρωνότανε το τραπέζι.... πρώτα ο σταυρός από τον πατέρα για να συνεχίσουν οι υπόλοιποι.
Στον λαιμό δενότανε η πάνινη πετσέτα για να μην λερωθούν τα ρούχα που δεν ήταν εύκολο να αγοράζουν συχνά.
Άλλη μια ημέρα είχε φτάσει στο τέλος της....για την επόμενη είχε ο Θεός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου