Κ. Π. Καβάφης, «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» (το τελευταίο ποίημα του Καβάφη)

 ΕΙΣ ΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ

Σαστίσαμε στὴν Ἀντιόχειαν ὅταν μάθαμε

Τὰ νέα καμώματα τοῦ Ἰουλιανού.

Ὁ Ἀπόλλων ἐξηγήθηκε μὲ λόγου του, στὴν Δάφνη!

Χρησμὸ δὲν ἤθελε νὰ δώσει (σκοτισθήκαμε!),

σκοπό δὲν τὸ ‘χε νὰ μιλήσει μαντικῶς, ἄν πρῶτα

δὲν καθαρίζονταν τὸ ἐν Δάφνη τέμενός του.

Τὸν ἐνοχλοῦσαν, δήλωσεν, οἱ γειτονεύοντες νεκροί.

Στὴν Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί. –

Ἕνας ἀπ’ τοὺς ἐκεῖ ἐνταφιασμένους

ἦταν ὁ θαυμαστός, τῆς ἐκκλησίας μας δόξα,

ὁ ἅγιος, ὁ καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.

Αὐτόν αἰνίττονταν, αὐτόν φοβοῦνταν ὁ ψευτοθεός.

Ὅσο τὸν ἔνιωθε κοντά, δὲν κόταε

νὰ βγάλει τοὺς χρησμούς του˙ τσιμουδιά.

(Τοὺς τρέμουνε τοὺς μάρτυράς μας οἱ ψευτοθεοί).

Ἀνασκουμπόθηκεν ὁ ἀνόσιος Ἰουλιανός,

νευρίασε καὶ ξεφώνιζε : «Σηκώστε, μεταφέρτε τον,

βγάλτε τον τοῦτον τὸν Βαβύλα ἀμέσως.

Ἀκοῦς ἐκεῖ; Ὁ Ἀπόλλων ἐνοχλεῖται.

Σηκῶστε τον, ἀρπάξτε τον εὐθύς.

Ξεθάψτε τον, πάρτε τον ὅπου θέτε.

Βγάλτε τον, διῶξτε τον. Παίζουμε τώρα;

Ὁ Ἀπόλλων εἶπε νὰ καθαρισθεῖ τὸ τέμενος.»

Τὸ πήραμε, τὸ πήγαμε τὸ ἅγιο λείψανον ἀλλοῦ˙

Τὸ πήραμε, τὸ πήγαμε ἐν ἀγάπη κ’ ἐν τιμῆ.

Κι ὡραῖα τωόντι πρόκοψε τὸ τέμενος.

Δὲν ἄργησε καθόλου, καὶ φωτιὰ

μεγάλη κόρωσε : μιὰ φοβερὴ φωτιά :

καὶ κάηκε καὶ τὸ τέμενος κι ὁ Ἀπόλλων.

Στάχτη τὸ εἰδωλο˙ γιὰ σάρωμα, μὲ τὰ σκουπίδια.

Ἔσκασε ὁ Ἰουλιανός καὶ διέδωσε –

τἰ ἄλλο θὰ ἔκαμνε – πὼς ἡ φωτιὰ ἦταν βαλτὴ

ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ἐμᾶς. Ἄς πάει νὰ λέει.

Δὲν ἀποδείχθηκε˙ ἄς πάει νὰ λέει.

Τὸ οὐσιώδες εἶναι ποὺ ἔσκασε.

[1933 / 1935]

Ο Άγιος Βαβύλας, επίσκοπος Αντιοχείας τον 3ο αιώνα, μαρτύρησε κατά τους διωγμούς, αφού απαγόρευσε στον αυτοκράτορα Νουμεριανό να εισέλθει σε ναό. Ο Κ.Π. Καβάφης τον τίμησε στο τελευταίο του ποίημα, αναδεικνύοντας την ιστορία του. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 4 Σεπτεμβρίου.

Από το trelogiannis